Effe weg

Ik weet ook wel dat we in de 24 uurs economie leven maar hangt op dit blog voorlopig het bordje: wegens vakantie gesloten.

Hopelijk doen zon, zee en strand me goed en komen ik straks ijzersterk terug. Tot dan!

Iedereen een standbeeld

Tommy Cooper, de klunzige goochelaar die altijd het hardst om zijn eigen falen moest lachen, heeft een standbeeld. In zijn geboorteplaats Caerphilly in Zuid-Wales onthulde acteur Sir Anthony Hopkins (Silence of the lambs) onlangs het beeld met een toespraak die bijna zo grappig was als de act van Tommy Cooper.

Het gedenkteken van de grappenmaker past in een discussie die hier al een tijdje wordt gevoerd. Wie heeft er recht op een standbeeld, generaals, politici, historische figuren? Of mogen ook ‘gewone’ mensen vereeuwigd worden? Heeft Margaret Thatcher meer recht op een standbeeld dan bijvoorbeeld een metselaar, die toch ook altijd trouw zijn werk heeft gedaan?

Het blijft natuurlijk een kwestie van smaak. Verdient David Beckham een standbeeld? Sean Connory? J.K. Rowling of de man die bij de bomaanslagen op de metro de gewonden hielp?

Een handige oplossing is misschien het voorstel van een kunstenaar om ieder kwartier een ander persoon op de vierde sokkel van Trafalgar Square te laten plaatsnemen. Als je dat maar lang genoeg volhoudt komt iedereen een keer aan de beurt

Hét bier, hét bed!

Er is hier al eerder geschreven dat de Britten, of in ieder geval een deel van de pers, hier geobsedeerd zijn door 'celebrities'. Het heeft 'hoogtepunten' opgeleverd als Kate Moss (daar is ze weer, Ralph) met haar neus in de cocaïne, Lili Allen stomdronken in de armen van een bodyguard, prins Harry en prins William in een dronken bui en dan hebben we het nog niet eens over al die nietsnutten die in Big Brother stompzinnig doen. Vergis je niet, sommigen worden daarmee miljonair.

The Daily Mail heeft nu echter een wereldprimeur. Het blad toonde de foto's van de Franse hotelkamer waarin Angelina Jolie was bevallen. De actrice, haar 'beau' Brad en de tweeling schitterden door afwezigheid maar toch: het bed waarop alles is gebeurd!

Alsof dat nog niet genoeg is meldt het blad ook dat Brad zo blij was met de geboorte dat hij er een paar biertjes op dronk. Nadere bestudering van de in een vuilnisvat weggemoffelde blikjes maken duidelijk dat het om Heineken gaat. Nederland spreekt een woordje mee!

Nee echt, prima!

Britten zijn gek op lijstjes én auto's. De tien beste popsongs voor het autorijden (trotse winnaar Radar Love van 'onze' Golden Earring), de meest sexy car (Aston Martin), etc. Nooit te beroerd om zichzelf te kastijden kwam er nu een verkiezing voor de slechtste auto die er ooit in dit land is gemaakt. De 'eer' viel ten beurt aan de Austin Allegro, waarvan gezegd werd dat het meer aerodynamisch was om er achteruit mee te rijden. Desondanks stond de wagen in 1979 op de vijfde plaats van best verkochte auto's hier.

Zoals altijd bij dit soort verkiezingen kwamen er reacties van mensen die vonden dat de wagen een wonder op wielen was en een genot om te rijden. Een ander was meer cynisch: ,,Prima wagen als 'ie startte.''

Overigens maken de Britten nu uitstekende wagens: ze heten hier Nissan, Toyota (Japans) en Mini (Duits) om de drie grootste producenten maar te noemen. Ze kunnen het dus wel als er maar een buitenlands tintje aan zit.

Voor de auto-enthousiasten onder u: hier de top drie met de beroerdste wagens ooit: 1 Austin Allegro, 2 Morris Ittal, 3 Talbot Sunbeam

RK boven

Sinds the Calendar Girls, een film van een waar gebeurd verhaal waarbij dames op leeftijd uit de kleren gingen voor een goed doel, doet dit soort kalenders het goed in Groot-Brittannië. Van brandweerlieden tot accountants, bijna elke doelgroep heeft wel een blote of grappige kalender gemaakt voor een liefdadigheidsinstelling.

De Britse katholieke kerk heeft nu ook een kalender gefabriceerd. Uiteraard gaat er niemand uit de kleren maar de heren tonen zich wel van een wat ongewone kant. De boordjes zijn afgedaan en de dienaren Gods zijn afgebeeld in poses waaruit hun hobby blijkt. Zo is ‘father’ Pat Wall geportretteerd in het uniform van de New York Yankees. De priester gelooft heilig in dit Amerikaanse basketbalteam. Oktoberpriester Matthew Habron laat via een foto weten altijd in de hemel geïnteresseerd te zijn geweest. Hij droomde ooit van een carrière als astronaut.

Het idee achter de productie is om de priesters als gewone mensen af te beelden en zo een loopbaan als kerkelijk leider aan te moedigen. De katholieken kunnen wel wat hulp gebruiken want hun gebedshuizen stromen in Groot-Brittannië vol. Voor het eerst sinds de door Henry VIII veroorzaakte scheuring met Rome komen er meer gelovigen naar de Rooms-katholieke kerk dan naar de Anglicaanse.

Het succes van de katholieke kerk wordt veroorzaakt door de enorme stroom van Oost-Europese gelukszoekers naar Groot-Brittannië. Vooral de Polen zijn streng in de leer en voor hen is er slechts één geloof en dat is het Rooms-katholieke. Er zijn daarom speciale diensten uitsluitend in het Pools en er worden priesters vanuit Polen ingevlogen om een preek te houden.

En de Anglicaanse kerk helpt een handje door intern geruzie over homopriesters en vrouwelijke bisschoppen. Hendrik de achste zou zich in zijn graf omdraaien.

Combat Barbie

Nooit begrepen waarom vrouwen het leger in willen. Ik wist niet hoe snel ik er uit moest komen zeker nadat ik na een twijfelachtige opdracht zei ,,ik dacht'' te horen kreeg dat ,,een soldaat niet hoeft te denken, dat doen wij wel voor je''.

Maar goed, van mij mogen ze. Maar om nou mee te doen aan de miss Engeland verkiezing als soldaat..

Toch is de 21-jarige Katrina Hodge geen watje. Ze werd bekend als Combat Barbie nadat ze in 2005 een onderscheiding kreeg voor haar dappere optreden waarmee ze de levens van haar collega's redde. Ze overmeesterde een bewapende man die hen onder schot hield nadat hun voertuig was gekanteld. Miss Tunbridge en miss Wales, dat is ze ook, zegt met haar parttime baan als model reclame te willen maken voor ,,het leger en wat we voor ons land doen.''

Dat lijkt verdraaid veel op het cliché in miss-verkiezingen waarin het domme blondje stamelt zich te willen inzetten voor de wereldvrede. Verschil is natuurlijk dat Combat Baby, mooie naam voor een film trouwens, meer recht van spreken heeft.

Echte liefde

Heb even genoeg van Angelina Jolie. Normaal kan ik haar niet vaak genoeg zien, maar al die aandacht om haar tweeling en het bedrag met heel veel nullen dat ze samen met de ook al niet arme Brad Pitt mag delen wordt me teveel. Kom op zeg, er zijn wel meer mooi mensen die tweelingen krijgen.
Als dit een rechtvaardige wereld was dan was alle aandacht dit weekeinde op het huwelijk van Michelle de Clifford en korperaal Martyn Compton gericht geweest. Dat ze elkaar het ja-woord konden geven is een wonder op zich. Compton raakte bij een aanslag in Afghanistan verschrikkelijk gewond en voor het leven verminkt. Hij lag drie maanden in coma en zou nooit meer lopen. Nu liep hij in de kerk zijn geliefde tegemoet. Compton was een knappe vent, maar ziet er nu akelig uit. Dat beide toch doorzetten toont karakter en liefde.
Ik weet ook wel dat u op maandagochtend liever een plaatje ziet van Superlips en Superribs maar dat is dan jammer. Reality hurts.

Vaste lezers van dit blog weten ook dat Compton al eerder in het nieuws was. Hij vecht voor de maximale vergoeding van 285.000 pond die een gewonde Britse soldaat als compensatie kan krijgen. Om even onbegrijpelijke als schandalige redenen is hem dat nog niet gelukt. Als de rekenmeesters bij het Britse ministerie van Defensie enig gevoel in hun donder hebben dan betalen ze dat bedrag alsnog. Al was het maar als verlaat huwelijksgeschenk.

Free Cristiano!

De slavenhandel is ook niet meer wat het geweest is. Denk je dat kinderen die gedwongen worden in een ontwikkelingsland in een mijn of naaiatelier te werken of Oost-Europese meisjes die tegen hun wil in de prostitutie terechtkomen zielig zijn, blijkt het grootste slachtoffer Cristiano Ronaldo te zijn.
De stervoetballer wil weg bij Manchester United en die willen hem niet zo maar laten gaan naar het bij het Portugese wonderkind zo geliefde Real Madrid. Zelf zou ik ook liever in Madrid dan in het druilerige Manchester wonen, maar dat terzijde. De 'slaaf' Ronaldo heeft wel in volledige vrijheid een contract getekend waarbij hij zich aan United bindt.
Daar staat weliswaar weinig tegenover. In deze dure tijden is 120.000 pond per week natuurlijk een hongerloontje. En de benzine wordt ook steeds prijziger dus de net bestelde Bugatti Veyron van 835.000 pond zal voorlopig wel in de garage blijven. Gelukkig wordt Ronaldo van de financiële afgrond gered door een langdurig contract met Nike van 23 miljoen pond. Hoewel je natuurlijk nooit weet of hij zich daar wel aan houdt.
Nee, het pleit voor Ronaldo dat hij zich niet door materiële overwegingen laat leiden en gewoon voorop gaat in de strijd tegen de slavenhandel en de extreme omstandigheden waarin voetballers, soms zelfs twee wedstrijden per week!, moeten werken.
Na 'Free Nelson Mandela!' wordt het tijd voor wereldwijde actie onder de naam: Free Cristiano Ronaldo!

Graaien

Voor wie zo naïef is om te denken dat het ongeremde graaien door zogenaamde topmensen alleen in Nederland voorkomt is er een schrale troost. Ook in Groot-Brittannië kent men doorgaans geen schroom. Heel even leek het er naar uit die trend zou worden gekeerd. Willie Walsh, CEO van British Airways, zag vrijwillig af van zijn bonus vanwege de chaos op de nieuwe Terminal 5 bij Heathrow. Hij voelde zich daar verantwoordelijk voor en vond een extra beloning ongepast.

Helaas is hij de enige gebleven. De chef van een van de spoorwegen vond een extra bonus best wel fijn, in weerwil van het feit dat zijn blunderende spoor tal van forenzen in de kou had laten staan.

Ook de bazen van de BBC, een publieke omroep, vonden dat ze wel een extraatje verdienden en incasseerden 100.000 pond boven op hun salaris. Dat er 1800 mindere goden ontslagen moeten worden bij de organisatie is natuurlijk niet de fout van het management. Het zal je baas maar wezen.

Nederland wees blij met de bescheiden Balkenende, hij doet echt zijn best voor een hongerloontje.

Informeel never nooit niet

Er zijn zo van die dingen die de Britten veel beter kunnen dan de ‘Europeanen’, de verzamelnaam hier voor zo’n beetje alles wat aan de andere kant van het kanaal gebeurt. Een picknick bijvoorbeeld. Dat is zo’n sociaal Brits evenement dat al boven een graad of 15 (teken van de zomer!) begint.

Wij waren uitgenodigd voor een ‘picnic’ mét klassiek concert in de tuinen van Leeds Castle. Visoenen van her en der geparkeerde Rolls Royces waarbij een butler de tuinmeubelen uitklapt en de kaviaar uit het ijs schept kwamen boven. Vrienden hadden ons nog zenuwachtiger gemaakt dan we al waren door te zeggen dat ze vorig jaar toch echt mensen hadden gezien die het tafelzilver hadden meegenomen. Die mededeling werd gevolgd met de wat vage instructie: neem maar wat lekkers mee.

Dat is het probleem met de Britten: ze zijn nooit erg direct en duidelijk want dat is ‘not done’. Na koortsachtig overleg besloten we twee flessen goede Cava mee te nemen. Dat zou de sfeer toch moeten verhogen. Mijn vrouw maakte een heerlijke garnalendis met koriander klaar en ik waagde me aan het frituren van falafels. Daarmee werd de oh zo romantische maar oh zo onpraktische rietenmand al aardig gevuld. Tafelzilver hebben we niet maar het roestvrij staal werd extra opgepoetst en er werd zowaar een geruite deken gevonden. Daarmee konden we de Britse love affair met het buitenleven wel aan.

Dat bleek toch een misvatting te zijn. Bij het benaderen van het picknickterrein zagen we dat anderen toch veel beter bepakt en bezakt waren. Ze hadden ook allemaal van die handige karretjes mee waarop wél een halve vrieskist bleek te passen. Ons gezelschap bleek zich – ondanks de belofte ‘dat we het informeel houden’- ook te hebben uitgesloofd.

Er was échte champagne, en uiteraard Pimms hét Wimbledondrankje en dus geschikt voor buiten, een kandelaar, een bloemenvaasje mét roos en een heuse tafel. Verder kwam er werkelijk van alles op tafel dat overigens later weer grotendeels in de koeltas verdween omdat de Britten te benauwd zijn om iets van een ander te pakken

Immigranten beer

Het liefste beertje van Groot-Brittannië, Paddington, zorgt op zijn 50ste verjaardag voor opschudding. Na dertig jaar komt er weer een boek uit van de zachtaardige knuffel waarmee miljoenen kinderen zijn opgegroeid. In 'Paddington Here and Now' behandelt de inmiddels 83-jarige auteur Michael Bond het hedendaagse thema van immigratie. Dat is sommige mensen in het verkeerde keelgat geschoten.

Dokter Adrian Rogers van de actiegroep Family Focus noemt het ,,complete nonsens.'' De columnist van de Daily Express en voormalige schaduwminister voor Binnenlandse Zaken, Anne Widdecombe, zegt ,,het onderwerp totaal ongeschikt te vinden voor kinderen.'''

De tegenstanders zien echter over het hoofd dat het thema niet zo heel verrassend is voor Paddington. Het beertje komt zoals ieder Engels kind je kan vertellen immers uit 'darkest Peru'. In het nieuwste boek komt Paddington als een verstekeling aan in Engeland. Hij heeft geen papieren om zijn identiteit te bewijzen en dreigt zelfs door de politie het land uit te worden gezet.

Bond verbaast zich een beetje over alle ophef. ,,De wortels van Paddington in Peru en zijn problemen om in een nieuw land te aarden waren er ook al in de eerdere boeken. Ik heb het na dertig jaar tijd alleen maar aan de moderne tijd aangepast.''

Zwart of wit

In mijn huishouden wordt het vuilnis braaf gescheiden. Wat volgens de regels hier hergebruikt kan worden gaat in een witte plastic (dat dan wel) zak en de rest in een gewone zwarte. Eens in de zoveel tijd brengt een jongen op een fiets een bundeltje plastic zaken van de gemeente die daarvoor moeten worden gebruikt.

We doen echter zo ons best dat de witte zakken onlangs op waren. Gebeld naar 'the council' of we er een paar extra konden ophalen. Maar dát was niet de bedoeling. Dát kon zo maar niet. We bleken te veel te vervuilen of te scheiden. Het idee is dat je genoeg hebt aan de verstrekte zakken. Dat het resultaat is dat nu even alles in het zwarte plastic gaat was míjn probleem.

De zelfde theorie steekt er nu achter de plannen om vuilnis nog maar eens in de 14 dagen op te halen. In sommige plaatsen gebeurt dat al en zijn de vuilnisvaten zo vol dat er een rattenplaag ontstaat, maar dat is kennelijk hún probleem, moet je maar minder weggooien.

Donkere wolken

Britten kunnen nu per maand minder opzij leggen dan in 1959. De huizenprijzen dalen en Jan met de Pet kan nauwelijks nog een hypotheek krijgen. Olieprijzen stijgen de pan uit en de inflatie neemt toe. Er gaat geen dag voorbij zonder slecht economisch nieuws. De angst slaat toe, een meerderheid geeft nu toe bang te zijn de baan te verliezen.

Dat men de hand op de knip houdt wordt duidelijk in de supermarkt waar bijvoorbeeld opvallend veel vraag is naar groenten, zoals kool, die normaal alleen in de winter op het menu staan. Kool is namelijk goedkoop. Op het platteland waar men vaak nog olie stookt wordt melding gemaakt van diefstal op grote schaal uit de brandstoftank.

Niets is meer veilig. Zelfs volkstuinen worden nu door het dievengilde belaagd. Er is een spectaculaire stijging gemeld van gestolen aardappels en rabarber.

Voor de zekerheid toch maar eens kijken bij the Tower of de raven nog niet vertrokken zijn.

Stoppen er mee

Las dat VVD-voorman Mark Rutte meent dat Nederland het beste jongetje van de klas wil zijn met het rookverbod. Beste Mark, je sprak laatst nog hier in de Nederlandse kerk, was het je toen niet opgevallen dat er in Londen en wijde omgeving allang niet meer mag worden gerookt?

Heerlijk. Geen vieze kleren en stinkend haar meer na pubbezoek en je kunt je kind ook nog eens ergens mee naartoe nemen voordat het wordt uitgerookt. Bijkomend voordeel is dat gebleken is dat er sinds de invoering van het rookverbod vorig jaar hier 400.000 mensen zijn gestopt met roken. Dat is 2,5x meer dan voorheen.

Dus Nederlanders gooi die peuk ook definitief weg, maar wel in de asbak hé, niet op straat of op het strand. Uit een ander onderzoek is gebleken dat er sinds de ban 43% meer filters op straat liggen. Dit omdat er nu massaal buiten wordt gerookt. En een filtertje verdwijnt niet zo maar. Het kan vijf jaar duren voordat het is afgebroken.