Mannen en wapens

Stel je hebt geld zat, bent jong, lust wel een biertje en de vrouwen draaien om je heen als bijen om de honing. Waar zou je dan willen zijn? Aan het front in Afghanistan natuurlijk!
Althans als je Harry heet en van Brits koninklijk bloed bent. Private Wales, die na tien weken dienst in de Helmand provincie werd teruggehaald omdat de Taliban door had dat de roodharige een echte prins was, heeft heimwee.
Nu ben ik nooit in Afghanistan geweest maar heb ik wel oorlogen verslagen op de Balkan en het Midden-Oosten en ik begrijp Harry dus niet. Misschien omdat journalisten ook wel eens praten met de familieleden van slachtoffers van al dat geweld. Dat is toch wat anders dan je lachend te laten fotograferen achter je machinegeweer. Een hobby die Harry overigens deelt met premier Gordon Brown. Wapens en mannen, het is me wat.
Voor Harry geldt nog het excuus dat hij jong is en dat volgens chef-kok Gordon Ramsay het eten op Buckingham Palace 'prehistoric shit' is. Liever een oorlog dan iedere zondag verplicht bij oma eten kennelijk.

Cel gered

De redding is nabij voor de beroemde rode telefooncel. In het mobiele tijdperk dreigden ze te gaan verdwijnen omdat ze zo weinig werden gebruikt dat ze geen geld meer opleverden.
Na protesten besloot British Telecom dat Britse steden en dorpen die dat wilden de geliefde objecten kunnen behouden. Niets is in deze wereld voor niks dus moeten ze daarvoor wel in de buidel tasten. Een telefooncel met werkende telefoon kost ze 500 pond per jaar, één waarin de telefoon het niet meer doet de helft.
In 2002 waren er nog 95.000 rode cellen met telefoon, maar sinds die tijd zijn er al 31.000 verdwenen. Dat de iconen blijven staan zal ook voor de seksindustrie een opluchting zijn. Vooral in de grote steden hangen ze vol met zondige plaatjes met telefoonnummers van dames en heren die om het netjes te zeggen 'ontspanning' aanbieden.

Geld en geluk

De Britten houden wel van een gokje. Er valt hier werkelijk op van alles te wedden. Op voetbaluitslagen, paarden, honden en zelfs het koninklijk huis (wanneer trouwt prins William en wordt Charles ooit koning?) Het kan de bookmakers niet gek genoeg zijn. Een lot in de Britse variant op onze staatsloterij is in die cultuur snel gekocht. Maar maakt geld ook gelukkig?
Dat laatste geldt niet voor Carl Prance. Tien maanden nadat hij zeven miljoen pond had gewonnen in de loterij is hij weer terug in zijn bescheiden baan bij het Britse spoor omdat hij zich verveelde. Ook de luxe vakantie die hij genoot beklijfde niet. De 51-jarige is weer terug op zijn oude vakantiepark met zijn caravan. Het enige wat hem wel beviel was de luxe Jaguar waarmee hij nu naar zijn werk rijdt.
Carl is niet de enige die na een loterijwinst weer naar het werk gaat. Luke Pittard uit Wales ging weer terug naar McDonnalds, Paul en Sue Watson staan weer voor dag en dauw op om op de markt te werken en Damian Madden wist ook niet zo goed wat hij met zijn vrije tijd en 9 miljoen pond aan moest. Hij rijdt weer op zijn graafmachine.
Het lot dat ik net gekocht heb heb ik daarom maar ongezien weggegooid. Ik twijfel of de Telegraaf mij terug wil als ik eenmaal door heb dat geld verveelt.

Jamie is de weg kwijt

Er wordt me wel eens verweten te kritisch te zijn over de Britten. Het zijn toch onze bevrijders en hebben ze geen fantastische humor? Allemaal waar en het gevaar een zure expat te worden ligt altijd op de loer. Vandaar het volgende: ik ben het absoluut niet eens met sterkok Jamie Oliver. Lees en huiver wat hij zijn landgenoten verwijt: De Britten zijn een stel bier zuipende culturele analfabeten die niet veel meer doen dan junk food kauwen in een luie stoel voor de breedbeeld tv.

'The Naked Chef' voegde daar in een interview voor het Franse tijdschrift Paris Match nog aan toe dat de Britten hun culinaire tradities zijn vergeten en dat er beter gedineerd kan worden in de sloppenwijken van Afrika. Nu ben ik daar wel eens geweest en ik moet zeggen dat ze dan voor Jamie meer hun best hebben gedaan dan voor mij.

Ik wil voor wie nog steeds denkt dat ze hier nog steeds niet kunnen koken nog wel even melden dat je volgens mij in Londen veel beter uit eten kunt gaan dan in Parijs. De tijd van een taai lapje vlees met de bekende doperwten uit blik ligt al lang achter ons.