Aardig

Voor een paar dagen in Noord-Ierland. De Britse provincie die 30 jaar lang door een bloedig conflict werd geteisterd en nu al weer tien jaar lang in ‘vrede’ leeft. In mijn column in de Telegraaf heb ik al uitgelegd dat nog niet alles pais en vree is. Het geweld is gestopt, maar men leeft eerder langs elkaar heen dan dat er samen de schouders onder wordt gezet. Scholen, buurthuizen, sportclubs het is nog allemaal volgens de oude scheidslijnen geregeld: dus strikt protestants en pro London of puur katholiek en voor Dublin.

Ik wil nu echter een bekentenis kwijt: de Noord-Ieren zijn ontzettend aardig. Ze lullen je weliswaar de oren van de kop, maar zijn nooit te beroerd je een drankje aan te bieden of om een kilometer mee te lopen om je de weg te wijzen. Ik heb inmiddels heel wat conflicten meegemaakt en telkens waren de ‘gewone’ mensen meestal zeer sympathiek. Of het nu Serviërs, Kroaten, Bosniërs, Albanezen, Palestijnen, Israëli’s, Irakezen of Libanezen waren.

Grote vraag is dus waar gaat het fout. Bij de politiek, de religie, de media, het oerinstinct?
Ik weet het niet. En ik pretendeer de waarheid niet in pacht te hebben, maar misschien helpt het een beetje als iedereen zich voor hij of zij een ander voor de kop wil schieten, bedenkt dat de meeste mensen niet veel anders zijn dan hij of zijzelf.

Toegegeven: dit is geen uniek idee dat me de Nobelprijs voor de Vrede zal opleveren. Maar het is wél een waarheid als een koe. En nu is het weer tijd voor een Bushmills.