Back in Inverness na twintig jaar. Er is veel veranderd. De Schotse vriend naar wiens huwelijk ik toen ging ligt nu in scheiding. De vriendin waarmee ik toen naar Schotland trok heb ik al jaren niet meer gesproken. En Inverness zelf? Dat is nog steeds een wat provinciale stad. De gateway naar de schotse hooglanden en Loch Ness, waar ik morgen – uiteraard tevergeefs - naar het monster ga zoeken. Wat hier ook niet is veranderd is de liefde voor de Schotse kilt. Op de bruiloft vierde het mannenrokje – tot weerzin van de uit Zuid-Afrika afkomstige familie van de bruid – hoogtij.
De kilt wordt echter bedreigd. Je zou het niet zeggen als je voor de plaatselijke winkel the kiltmaker staat, maar toch. Bij die winkel staat een ellenlange lijst met namen, die doorgaans met Mac begint, en de garantie dat als je naam daar staat men de ‘tartan’, het geruite patroon, heeft dat bij je familie past.
Helaas koopt niet iedereen meer bij de traditionele kiltmaker. Men kiest vaak voor een goedkope kilt ‘made in China’ of Hong Kong. Volgens kiltmaker Howie Nicholsby is dat een schande. ,,Ze zien er uit als een theedoek’’. Hij pleit dan ook voor een Europese bescherming voor de kilt. Vergelijkbaar met de regels rond bijvoorbeeld de naamgeving van cognac. (Whisky is nog niet beschermd).
Het Schotse parlement, nooit te beroerd als het erfgoed gevaar loopt, staat achter het kilt-initiatief.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten