Goud voor Kalf

Het is hem gelukt. Damien Hirst is de best verkochte artiest ooit voor werk verkocht tijdens één show. De Britse kunstenaar die zo graag opgezette dieren op sterk water zet en daar dan een 'twist' aan geeft mag maar liefst 111 miljoen pond op zijn toch al omvangrijke bankrekening bijschrijven. Daarmee verslaat hij het record van Pablo Picasso (20 miljoen pond) ruim.

De kunstwereld is niet alleen jaloers, maar ook opgelucht. Banken vallen bij bosjes om, de benzine is niet te betalen en zelfs de hier zo geliefde groene erwten zijn in prijs gestegen maar er zijn nog genoeg rijken over die voor een stukje kunst diep in de buidel willen tasten. Dit gouden kalf ging bijvoorbeeld voor de vriendenprijs van 10,3 miljoen pond van de hand. Gezellig voor naast de tv.
De toelatingscommissie voor de kunstacademie van Leeds, die Hirst in eerste instantie weigerde, mag zich weer eens achter de oren krabben. Hirst rules!

Hoezo onbetrouwbaar?

Hoe betrouwbaar is deze website? Mijn moeder gelooft me natuurlijk voor honderd procent, maar niet iedereen kent me zo goed. Sir Tim-Berners-Lee kent me helemaal niet, maar wil daar wat aan doen.

De uitvinder van the world wide web (wist je dat die bestond?) is zeer bezorgd over zijn creatie. Volgens Sir Tim Berners-Lee worden er veel te makkelijk geruchten en opzettelijk misleidende informatie verspreid via het net.
Sir Tim heeft daarom een stichting opgericht die een systeem moet bedenken waarbij de betrouwbaarheid van een website wordt gemeld. Hij denkt niet aan een cijfer (jammer, altijd al een tien willen hebben) maar aan verschillende organisaties die een oordeel geven over de betrouwbaarheid van een website.
Zo kan volgens hem worden voorkomen dat een kleine groep mensen met de waarheid een loopje neemt wat dan al snel door miljoenen als waar wordt gezien.
Sir Tim wil overigens niemand monddood maken. Daarvoor heeft hij zijn uitvinding niet gedaan. Zijn stichting wil ook kijken hoe het netwerk democratischer kan worden en minder beïnvloed kan worden door grote ondernemingen. Ook wil hij het makkelijker en goedkoper maken voor mensen om on-line te gaan. Nu gebruikt slechts 20% van de wereldbevolking het net. De Brit wil zelfs de toegang voor mensen die niet kunnen lezen en schrijven mogelijk maken. ,,Mogelijk via een systeem van wijzen of gebaren. Bij zo'n creatief medium als het net is de fantasie onze limiet.''
En zo is het!

Schots en scheef

Het blijft lang wachten op de eerste Britse tennisser die een Grand Slam wint sinds 1936. Ook Andy Murray kon de ban niet breken en verloor van Roger Federer in New York. Om een flauwe grap te maken: veel Schot zit er niet in de zaak.Geluk bij een ongeluk was dat ons nu het schouwspel bespaard van twee premiers die hijgerig de prestaties van hun landgenoot bewierookten. Na zijn overwinning in de halve finale haasten zowel de Schot Gordon Brown (premier van Groot-Brittannië) als de Schot Alex Salmond (premier van Schotland) zich om de Schotse tennisser te feliciteren. Ze waren alle twee de halve nacht opgebleven om de match te zien.
Brown wil graag alles wat Brits (en dus ook Schots) is de hemel in prijzen en Salmond wil een zelfstandig Schotland en elk Schots succesje is dus welkom. Of Murray de persoon is om beide onderdelen van het Verenigd Koninkrijk met een succes te verzoenen is maar de vraag. De Schot zei tijdens het WK voetbal in 2006 ooit dat hij voor ieder team was behalve Engeland.
Het is een beetje zoals Holland niet erg populair is in Friesland of Groningen, maar dan ernstiger. Het irriteert de Schotten dat een Engelsman Engeland zegt als hij het Verenigde Koninkrijk (dus ook Wales en Noord-Ierland) bedoelt. De Engelsen vinden dat de Schotten meer rechten en vrijheden hebben waarvoor het meeste belastinggeld uit hun deel komt.
De Amerikaanse commentator zat er niet erg mee in zijn maag: ,,Great play from the Englishman from Scotland.''

Size does not matter

Size does not matter. Dat vinden althans de Britse dames. Wel vallen ze massaal voor een Italiaan. Klein maar fijn:dat is de Fiat500 die de Britse dame tot meest sexy ar bestempelden. Dus al die lelijke mannelijke Britse grootverdieners die al hun geld in een Porsche, Ferrari of een Aston Martin hebben gestoken om maar indruk te maken op 'de vrouwtjes' hebben fors misgegokt. Ze hadden de ruim 200.000 pond meer die een Ferrari 612 meer kost dan het slechts 8000 pond kostende Italiaanse hebbedingetje beter aan iets anders kunnen besteden. Een face-lift misschien?

De ladies vinden de Fiat niet alleen goed rijden maar ook makkelijk voor in de stad. Wat ook meespeelt is dat het kleintje in tal van combinaties te krijgen is. Je kunt zelfs kiezen welke kleur de sleutel is. Een wereld van verschil met de eerste massawagen: de T-Ford. Die was in elke kleur verkrijgbaar, zolang dat maar zwart was.

Erfgoed in gevaar

Gravende dassen, overwoekerend gewas, erosie, overijverige boeren, projectontwikkelaars, vandalen en nonchelante bestuurders: ze vormen allemaal een gevaar voor het nationale erfgoed.
Reden genoeg voor English Heritage om aan de alarmbel te trekken. Na een lange inventarisatie komt de organisatie met het 'Erfgoed in gevaar' rapport waarbij maar liefst 70.000 beschermde monumenten in kaart zijn gebracht. Het is een bont gezelschap van landschapsparken, scheepswrakken, kastelen, kerkhoven, kloosters en prehistorsiche monumenten. De conclussie is zorgelijk: een vijfde valt onder de categorie ,,hoog risico.''

Dr Simon Thurley, directeur van English Heritage, vindt het ,,een schandaal'' dat zoveel is verwaarloosd. ,,Historische plekken vormen een onderdeel van onze geschiedenis. Ze hebben ons karakter bepaald''.
Het is volgens hem ook economisch zinvol om op de historische winkel te letten. ,,Toeristen komen niet naar Groot-Brittannie om in de regen op het strand op een kleffe hamburger te kauwen.''

Appeltje voor de dorst

Het is natuurlijk 'not done' maar een Britse makelaar heeft een prijskaartje gehangen aan Buckingham Palace. Het koninklijk paleis in het centrum van Loden wordt op 935 miljoen pond geschat.
Daarvoor krijgt men natuurlijk wel wat; 775 kamers, 92 kantoren, 78 badkamers, een bioscoop, een eigen postkantoor en een forse tuin, zeg maar park. Net als andere Britse huizenbezitters moet de vorstin zich echter zorgen maken om de waarde van haar pand. Volgens makelaarskantoor Zoopla is het de afgelopen twaalf maanden 57 miljoen pond minder waard geworden. Overigens is het nog steeds heel wat meer waard dan de aankoopprijs. George III kocht het in 1761 voor 21.000 pond.
Ter vergelijking: het ook niet misselijke Windsor Castle wordt op 'slechts' 180 miljoen pond geschat.

lelijk, lelijker.lelijkst

Britten houden veel meer van auto's dan Nederlanders. Dat zie je hier ieder zonnig weekeinde (toegegeven dat zijn er niet veel) waarin de wegen worden overspoeld met klassiekers. De Brit wil ook graag gezien worden in zijn wagen en besteedt (lees: leent) daarom veel geld aan zijn bolide. Ondanks het klimaat is het aantal cabrio's hier ongekend hoog.
De liefde voor de wagen is ook zichtbaar in tv-programma's als Top Gear en in krantenrecensies. Daarin worden nieuwe wagens bijna literair besproken. Veel leuker om te lezen dan de gortdroge stukjes in Nederland waarin weer eens wordt gesteld dat de kofferbak 'ruim is' en het interieur 'er verzorgd uitziet'.
Leuk is dat kritiek ook mag. Heel wat gerenommeerde merken zijn door de Top Gear boys tot op het bot afgekraakt. Verder zijn de Britten dol op lijstjes. The Daily Telegraph had onlangs een serie over de lelijkste auto ooit. Uiteraard goed voor veel lezersreacties. De verliezer was de mij onbekende Pontiac Aztek. Beroerde tweede de Fiat Multipla en op 3 de SsangYong Rodin. De lelijkste auto van eigen bodem was de Austin Allegro/Vanden Plas (4).
De trotse bezitters van een Porsche Cayenne, een Chelsea Tractor, mogen zich ook gaan schamen. De dure bolide stond nummer 5. En scoorde daarmee slechter dan onder meer de Trabant op nummer 16. Erg geliefd zijn de designs voor SUV's niet bij de Britten, Hummer, de Audi Q7 en zelfs de icoon van het Britse buitenleven: de Range Rover stonden in de top 20. Verder veel Amerikaanse wagens, maar ook de BMW 1-serie en de Ford Ka werden niet fraai gevonden. De 'winnaar' werd gezien ,,as proof that Americans do ugly better than anyone else''.
In de heftige discussie die op dit soort lijstjes volgde stelde één iemand de logische vraag waarom autofabrikanten hun modellen niet voorleggen aan het publiek voordat ze in productie worden genomen.