Big chef voor Little Chef

Dat je tegenwoordig in Londen beter kunt eten dan in Parijs is geen geheim meer. De tijd dat je groene erwten uit blik kreeg opgediend naast een in een zware jus vermoorde biefstuk ligt ver achter ons. Slechts één bastion van de culinaire voorkeur uit het verleden is er overgebleven: Little Chef.

Deze keten, veelal langs de snelweg gelegen, is onder meer beroemd vanwege ‘the biggest and best all day breakfast’. Voor 7,95 pond eet je je dan gek aan toast, bonen, eieren, worstjes, gebakken tomaat, bacon en wat er nog meer aan vet en ongezond op het bord past.

Maar ook de in 1958 door een caravanbouwer geopende keten staat open voor de moderne tijden. Niemand minder dan Heston Blumenthal, chef-kok van the Fat Duck, momenteel tweede op de lijst van beste restaurants ter wereld, gaat zich met het menu bemoeien.

Een groter contrast is nauwelijks denkbaar. Driesterrenkok Blumenthal geldt als zeer innovatief en benadert voedsel bijna als een professor die een wetenschappelijk experiment uitvoert.

Toegegeven: beide restaurants serveren vis maar raadt u maar eens waar je tong krijgt met champagne gel en waar de in paneer gebakken schelvis op het menu staat. En dan is er nog het prijsverschil: het goedkoopste menu in the Fat Duck start net onder de honderd pond.

Voor de trouwe aanhangers van the Little Chef is er één troost: Blumenthal serveert ook bacon and eggs: hij maakt er alleen een schuimend ijsje van. Dat wordt schrikken voor de truckchauffeurs.

Smile, you are rich

Britten zijn gek op lijstjes. Iedere dag is er in de krant wel weer ergens een opsomming te vinden. De tien beste stranden, de 50 lekkerste restaurants, de 30 lelijkste gebouwen in Londen, de 100 beste songs voor op de autoradio, de 20 leukste vakanties met kinderen, de 100 invloedrijkste personen, de 50 mooiste vrouwen uit de jaren 50, de mooiste 100 tuinen, de beste 25 boeken voor kinderen, en zo gaat het maar door.

Een van de populairste opsommingen is die van the Sunday Times Rich list. Daaruit leren we dat ook dit jaar dat staalgigant Lakshmi Mittel weer de rijkste man in het land is met een vermogen van 27,7 miljard pond. Geen wonder dat hij samen met zijn zoon zo lachend op de foto staat. Ik heb ze ooit gesproken en echt waar: het zijn aardige doodgewone mensen.

Die Rich List heeft iets van de autopagina waarop een Austin Martin wordt besproken. Je weet dat je er nooit in zal rijden maar wilt er toch alles van weten. Het is eigenlijk een beetje naar: dat blindstaren op geld en materiele zaken.

The Independent vond dat ook en heeft het initiatief genomen tot de ‘Happy List’. Daarop moet iedereen komen te staan die het land gelukkig maakt. Een weldoener als Bob Gelddof bijvoorbeeld of een spirituele leider. Als premier Gordon Brown vandaag belooft de belastingen te verlagen zal hij ook hoog scoren, of is dat weer te materialistisch gedacht?

Huizenramp

Het kopen van huizen was zo’n beetje de nationale hobby van de Britten. Je kon zelfs bij supermarktketen Asda een huis kopen. Er werden panden ingeslagen alsof het een broodje kroket betrof. .

Your home is your castle gold voor veel eilandbewoners. Veel emotionele waarde hechtten ze niet aan hun bezit. Het was een belegging. Uit onderzoek bleek dat het leeuwendeel van de mensen die hun eerste huis kocht daar zo snel mogelijk vanaf wilden voor wat beters. Van de bezitters die voor een tweede keer een woning hadden aangeschaft maakten driekwart alweer verhuisplannen.

Daarbij concentreerden de Britten zich allang niet meer alleen op hun koninkrijk. In Frankrijk, Portugal en Spanje zijn hele Britse enclaves ontstaan. Vanwege het sterke pond kostten de huizen daar voor de Britten ooit een schijntje.

De droom is echter voorbij. Het pond kelderde eerst en nu zijn de huizenprijzen aan de beurt. Volgens het toonaangevende makelaarskantoor Savills gaan de prijzen de komende twee jaar met 25% naar beneden.

Waar tot voor kort een bord in de tuin met te koop stond nog voor ondernemerszin stond betekent het vandaag de dag vaak financiële misère. Verwacht wordt dat door de crisis 30.000 mensen hier gedwongen worden hun huis te verkopen.

Sombermans

Tony Blair is de eerste naoorlogse ex-premier die voor zijn ‘staatsieportret’ zonder stropdas is afgebeeld. Dat komt aan in het traditionele koninkrijk, waar Wouter Bos als minister heel wat meer moeite zou hebben zijn anti-stropdas revolutie van de grond te krijgen.

Het is een traditie dat na het aftreden als premier er een portret wordt gemaakt dat dan in de trappenhal van de voormalige ambtswoning in Downing Street 10 komt te hangen.

Nu weten we dat de huidige premier Gordon Brown en Tony Blair geen vrienden waren, maar zou dat nou de reden zijn waarom Blair zo somber is afgebeeld? De recent als katholiek gedoopte Blair kijkt of hij net vernomen heeft dat God toch niet bestaat. Of moet het schilderij het moment tonen dat Blair net heeft gehoord dat er toch geen massavernietigingswapens in Irak waren? Hét moment dat het Britse publiek zich van hem begon af te keren.

Hoe dan ook, de altijd zo blijmoedig overkomende Blair, is op het portret van de Amerikaanse kunstenaar Phil Hale ver te zoeken.

David Lee van het kunstmagazine the Jacksaw is dodelijk in zijn kritiek: ,,Prachtig tot aan het hoofd. Het lijkt wel of Blair een hersenbeschadiging heeft.’’ Tory MP Hugo Swire, noemt het echter een ,,krachtig portret’’. Oordeel zelf en weet dat er over smaak heel veel valt te twisten.

The f-word

Je kon er op wachten en het is eigenlijk een wonder dat het nog niet eerder is gebeurd. De grofgebekte chef-kok Gordon Ramsay is wegens belediging voor de rechter gesleept. Uiteraard is dat in de VS gebeurd. In thuisland Groot-Brittannië kan men de schelmenstreken en het f-woord, dat bij Ramsay om de tien seconden zijn mond verlaat, wel hebben. Wie wel eens naar de Britse tv kijkt weet overigens dat Ramsay niet de enige is die het f-woord (fuck, voor wie het nog niet weet) om de haverklap gebruikt.

In de VS, waar je al aangeklaagd kan worden als je hete koffie in een restaurant serveert en iemand zijn mond brandt, gelden andere regels. Een restaurantmanager die in Ramsay’s Kitchen Nightmares U.S.A show te kakken werd gezet zegt zo te zijn aangeslagen dat hij nergens meer een baan kan krijgen. Hij wil nu 500.000 pond zien van de Britse kok.

Nu kan Ramsay wel wat missen. De sterrenkok met zijn keten van restaurants over de hele wereld is dik miljonair, maar hij zal deze zaak toch niet willen verliezen. Het hek is dan van de dam want de lijst van mensen die zich door Ramsay beledigd kunnen voelen is lang. Zeer lang. Ik mag hem wel, maar er zijn mensen die hem een grote kok maar een naar persoon vinden. Er rest slechts één advies voor al die snel beledigde mensen die in de buurt van de kok komen: if you can’t stand the heat don’t go into the kitchen.

Betaald moederschap

Het idee heeft een beetje een spruitjesgeur en kan uitgelegd worden in de trend van ‘het enige recht van de vrouw is het aanrecht’, maar is bij bestudering toch sympathieker. De rechtse Torypartij wil bevorderen dat meer vrouwen na de geboorte thuisblijven om in ieder geval tot de basisschool voor de kinderen te zorgen. Een voorstel uit de oude doos van voor het feminisme? Nee, want de Tories willen er voor betalen. Eindelijk erkenning voor het moederschap als een baan.

Een denktank van de conservatieven wil dat moeders (vaders worden merkwaardig genoeg niet genoemd) en grootouders evenals crèches een subsidie kunnen krijgen om voor de kinderen te zorgen. Ze vinden dat de huidige regering te veel de aandacht legt op alleen de dure kinderopvang. Het geeft ouders meer vrijheid om een keuze te maken hoe ze hun jonge kinderen opvoeden.

Er is veel zorg om de jeugd in Groot-Brittannië. In allerlei vergelijkingen met Europese landen komen ze er het slechts vanaf. Ze drinken meer, gebruiken meer drugs, worden eerder zwanger en doen het in schooltesten minder goed. Volgens diverse organisaties die het belang van de kinderen vertegenwoordigen komt dat omdat ze tegenwoordig te snel opgroeien, ook omdat ouders te weinig tijd voor hen nemen.

Huizenjacht

We moeten ons huis uit. Nee, we hebben ons niet misdragen, na drie jaar loopt het huurcontract af. Dat betekent dat we weer zijn overgeleverd aan makelaars. Estate Agents vind je hier zo’n beetje op iedere straathoek en bij opiniepeilingen scoren ze altijd zeer slecht. Ze worden gehaat vanwege hun arrogante houding en het vele papierwerk, tegen een ruime financiële vergoeding uiteraard, voor zelfs de kleinste dienstverlening.

Mogelijk dat die houding door de crisis op de huizenmarkt wat is veranderd, maar wij zijn tot nu toe slechts zeer vriendelijke dames tegengekomen. Maar goed, we zitten dan nog steeds in de fase die wij Nederlanders het beste kennen; ,,kijken, kijken, niet kopen’’ (of in ons geval huren). Aan de vaak 27 pagina's tellende huurcontracten waarin ieder schroefje is vermeld zijn we nog niet toe.

We zijn inmiddels wel wat gewend, maar het blijft soms lachen met de Britse huizen. Tuttigheid ten top met bloemetjesbehang bijvoorbeeld of een geheel paars ingerichte woonkamer. Verder proppen ze zoveel mogelijk kamers in een huis zodat ze het als een 5 room property kunnen presenteren. Dat je dan kamers overhoudt waar je je kont nog niet kan keren, doet er niet toe.

Verder opvallend is de badkamer. Vaak nog met o zo praktisch tapijt op de grond. Lekkere warme voeten… En een douche die bestaat uit een rubberslang met uiteinden die op de kranen van het bad wordt bevestigd. Daar komt dan hooguit een druppel per minuut uit. Een van onze eerste vragen bij een huisbezichtiging is dan ook: ,,is er een power-shower?’’

Vegetarische sushi

Het zal u niet verbazen dat Portrush aan het water ligt. Wat u mogelijk wel verwonderd zal doen opkijken is de gemiddelde menukaart in de Noord-Ierse havenplaats. Het is vlees, vlees en nog eens vlees wat de klok slaat. Een enkel visje is er te vinden en dan gaat het meestal nog om de weinig vernieuwende fish and chips.

Voor eilandbewoners eten de Ieren en de Britten verdraaid weinig vis. Mijn vrouw koopt nog wel eens een tarbot of een tonijn en krijgt dan vaak van nieuwsgierige Britten de vraag wat ze daar dan mee doet. Ze heeft overigens een goede relatie met de visboer in de plaatselijke supermarkt. Als de vis niet vers is schudt hij licht met zijn hoofd zodat Cecilia maar doorloopt. Heeft hij iets bijzonders dan wuift hij al van verre.

Waar de Britse elite echter wel gek op is is sushi. In Londen hoef je nooit ver te lopen voor de Japanse rauwe vis en kun je het zelf in kant en klare porties meenemen uit de betere supermarkt. De Britse hoofdstad telt meer dan 300 Japanse restaurants.

Dat blijft echter niet zonder gevolgen. Hoewel de Japanners trots zijn op hun exportproduct werd onlangs op een conferentie van sushi entrepreneurs de alarmklok geluid. Het product wordt te populair in het buitenland en de tonijn raakt op. Zeker nu ook China net als Groot-Brittannië massaal voor de rauwe vis met het rijstrandje valt.

Er dreigt nu een ban op het vissen op tonijn, de populairste rauwe vis. Tijd voor een vegetarische sushi.

Druppeldouche

Ooit gestudeerd in Londen en in het studentenhuis deelden we een badkamer met zijn vijven. Er lag tapijt op de vloer. Een douche was er niet, slechts een badkuip met twee kranen. Veel tijd om te badderen hadden we niet, dus werd er een Britse douche gekocht. Een rubberen slang met een douchekop en twee uiteinden die op de kranen konden worden aangesloten. Het leverde een druppeldouche op die of te heet of te koud was.

Ruim twintig jaar later in een bed and breakfast in Belfast blijkt het systeem hetzelfde en dat bij een prijs van bijna 80 euro voor de kamer. Douchen en Britten het blijft een lastige combinatie. Bij de huur van ons huis was de aanwezige power shower een must. Is zo’n aanjager niet aanwezig dan blijft het bij een miezerig straaltje. En geloof me in veel Britse badkamers, inclusief toilet, ligt nog steeds een lekker warm onhygiënisch tapijt.

De warmwatervoorziening in onze B&B bleek uiteindelijk genoeg voor één badkuip. Dat werd dus gezellig samen in bad. Ruim twintig jaar geleden deed ik dat noodgedwongen ook met een Brits vriendinnetje. Wie zegt dat de tijden veranderen?

Aardig

Voor een paar dagen in Noord-Ierland. De Britse provincie die 30 jaar lang door een bloedig conflict werd geteisterd en nu al weer tien jaar lang in ‘vrede’ leeft. In mijn column in de Telegraaf heb ik al uitgelegd dat nog niet alles pais en vree is. Het geweld is gestopt, maar men leeft eerder langs elkaar heen dan dat er samen de schouders onder wordt gezet. Scholen, buurthuizen, sportclubs het is nog allemaal volgens de oude scheidslijnen geregeld: dus strikt protestants en pro London of puur katholiek en voor Dublin.

Ik wil nu echter een bekentenis kwijt: de Noord-Ieren zijn ontzettend aardig. Ze lullen je weliswaar de oren van de kop, maar zijn nooit te beroerd je een drankje aan te bieden of om een kilometer mee te lopen om je de weg te wijzen. Ik heb inmiddels heel wat conflicten meegemaakt en telkens waren de ‘gewone’ mensen meestal zeer sympathiek. Of het nu Serviërs, Kroaten, Bosniërs, Albanezen, Palestijnen, Israëli’s, Irakezen of Libanezen waren.

Grote vraag is dus waar gaat het fout. Bij de politiek, de religie, de media, het oerinstinct?
Ik weet het niet. En ik pretendeer de waarheid niet in pacht te hebben, maar misschien helpt het een beetje als iedereen zich voor hij of zij een ander voor de kop wil schieten, bedenkt dat de meeste mensen niet veel anders zijn dan hij of zijzelf.

Toegegeven: dit is geen uniek idee dat me de Nobelprijs voor de Vrede zal opleveren. Maar het is wél een waarheid als een koe. En nu is het weer tijd voor een Bushmills.

Smile, you are on camera

Er zijn 4.3 miljoen beveiligingscamera’s in Groot-Brittannië. Het land staat daarmee in de wereld op de eerste plaats wat videobeveiliging betreft. Op de 14 inwoners is er één camera beschikbaar. Sommige hebben een directe verbinding met een geluidsstudio, waardoor ze kunnen praten: ‘Jongeman, gooi dat papier niet op de weg’.

Niet iedereen is blij met dit soort ‘big brother’ activiteiten. Instellingen die privacy hoog in het vaandel hebben vinden dat de staat daarmee veel te ver gaat. Het argument voor de camera’s is uiteraard veiligheid. Ze kunnen preventief werken, maar ook achteraf nuttig zijn. Beelden van misdaden worden zo gebruikt op de dader op te sporen.

Zelf heb ik niet zo veel moeite met de camera’s al vind ik ze soms wel erg gemakkelijk geplaatst en worden ze misbruikt om politieagenten achter hun bureau te houden. Er zijn immers camera’s actief op straat. Maar goed, als je niks te verbergen hebt…

Het recente pleidooi om dergelijke beveiliging nu in te zetten bij schoolexamens gaat me echter te ver. Sinds wanneer zijn leerlingen potentiële criminelen? En bovendien zonder spiekbrief zat ik nu nog op school..

Bloot, bloter, blootsts

Britten leven in een ander klimaat. Ooit mijn postbode tijdens een sneeuwstorm de post zien bezorgen in een bermuda. Mijn min of meer vaste taxi-chauffeur draagt ook altijd een korte broek en een T-shirt. Weer of geen weer. Ga hier een vliegtuig in de winter in en je ziet steevast Britten in een korte broek en slippers zitten. Voetbalsupporters staan bij voorkeur met blote bast (en bierbuik) in de kou om hun helden aan te moedigen.

Wie denkt dat alleen de mannen altijd de zon in het hoofd hebben moet maar eens op een koude avond in een Brits uitgaanscnetrum gaan kijken. De rokken kunnen niet korter, de navel wordt altijd getoond en van nylons hebben ze nog nooit gehoord. Welkom bij de Britse meisjes van vertier. Nergens is dat zo duidelijk als in Liverpool. The 'scousers' schamen zich nergens voor. Een mooi voorbeeld was the Grand National paardenrace nabij die stad. Zeg maar een soort Ascot, maar dan minder chique. Het was een van de koudste races ooit, met hier en daar een sneeuwbui, maar de dames hadden de overjas gewoon thuis gelaten. De global warming is hier al begonnen.

sex and drugs and rock and roll

De verkiezingen voor burgemeester van Londen beginnen steeds meer op een liedje van Ian Dury & the Blockheads te lijken: het is ‘sex and drugs and rock and roll’ dat de klok slaat. Daarbij blijkt om Ian Dury nog maar eens aan te halen, de huidige burgemeester Ken Livingstone niet te hebben stilgezeten met zijn ‘rythm stick’. Ongetrouwde Ken blijkt er maar liefst vijf kinderen op na te houden uit diverse relaties. Drie van die buitenechtelijke koters waren al bekend, maar tijdens de campagne doken er nog twee op.

Tory Boris Johnson kon daarbij natuurlijk niet achterblijven. Hij gaf toe als 19-jarige student ‘dope’ te hebben geroken en cocaïne te hebben gebruikt. We hadden niets anders verwacht. Jammer dat hij daarna meteen stelde een tegenstander van drugs te zijn. Dat soort verplichte politiek correcte teksten past niet bij de voormalige hoofdredacteur van the Spectator. Waarschijnlijk moest hij wel van zijn baas David Cameron, die nooit iets heeft willen zegen over zijn druggebruik op Eton (mét Boris) behalve dan dat hij ,,een normale studententijd’’ had gekend.

De kandidaat van de Liberale partij, Brian Paddick, is ook al kleurrijk. Oud-politieofficier en openlijk homo. Overbodig om te zeggen dat alle drie de kandidaten in de VS al lang zouden zijn afgeserveerd. De Londenaar maakt zich over dat soort zaken niet druk. En daarom houd ik van die stad.

Voetballers ongewenst

Laten we het weer eens een keertje over sporters hebben. Nee, niet over de fakkeldragers die zondag belaagd werden door tegenstanders van het regime in China. Daarover kon u al genoeg lezen. Hoewel ik het wel een goed idee van de Franse president Sarkozy vind om weg te blijven bij de OS. Hoe minder bobo’s, hoe beter en het geeft een signaal af aan China dat ze zich maar eens moeten gedragen. En dan koop ik om solidair te zijn niets meer wat uit China komt. Wordt het lekker leeg in het huis.

Nee, nu gaan we het hebben over voetballers en hun woningen. In Alderley Edge, een rijke stinkerds dorp onder de rook van Manchester, zien ze die niet graag meer komen. Wat is het geval: ze kopen een prachtig in het landschap passend huis om het vervolgens te slopen en er een ‘optrekje’ naar eigen smaak neer te zetten.

Wayne Rooney, Michael Carrick en oud-voetballer Roy Keane deden dat al. De nog kinderloze Rooney liet een pand met vijf slaapkamers slopen om er voor 4,5 miljoen pond een herenhuis te laten bouwen dat op zijn zachts gezegd niet in de smaak viel bij de bewoners.

Kinderboekenschrijver Alan Garner heeft zijn woning nu zelfs in een liefdadigheidsinstelling ondergebracht, zodat het na verkoop niet door een voetballer kan worden gesloopt.

De 23-jarige Rooney heeft het nu overigens druk met de plannen voor zijn drie miljoen pond kostende trouwerij met zijn Coleen. Het is hem gegund, maar wie zei ook al weer dat voetballers verwende overbetaalde kwasten zijn?

einde

Er zwemt van alles in de Theems

Het is zo’n bericht waarbij je even de datum checkt of het geen één april is, maar het schijnt werkelijk waar te zijn: er zijn zeepaardjes gesignaleerd in de Theems. En waarom ook niet? Eerder zagen we er al zalmen, otters en zilverbrasem. Zelfs een walvis deed de rivier aan, maar dat beest overleefde het uiteindelijk niet. Dat kwam overigens niet door de waterkwaliteit, het dier was gewoon uitgeput. Waarschijnlijk van al die mensen die hem de goede kant op probeerden te duwen, terug naar zee.

Terug naar de zeepaardjes. De sierlijke diertjes werden al veel eerder gezien, maar dat werd niet bekend. Eerst moest de wet aangepast worden die hen beschermd tegen vandalen die een zeepaardje wel chique vinden staan in het huisaquarium.

Door al die berichten over de uitstekende waterkwaliteit ben ik benieuwd wanneer het eerste zwembad in de Theems de deuren opent. Snorkel mee voor het onderwaterleven.

Ezeltje strekt niet meer

Een tripje naar de kust is hier altijd een reis door de tijd. Terug, wel te verstaan. Veel Britse badplaatsen hebben iets van vergane glorie. Of dat nou komt door ouderwets amusement als bingo op de pier, de bijna nergens anders meer voorradige fish and chips of de vaak wat afgebladderde hotels, ik weet het niet.

Onderdeel van dat gevoel is de aanwezigheid van de ezels op het strand. Een onschuldig vertier waarbij kinderen die normaal honderd monsters per minuut op hun Nintendo aan flarden schieten met een gelukzalige glimlach worden rondgereden.

Helaas is dat pretje straks voor sommige kinderen over. Een gevolg van de moderne tijd, waarbij te zware jongens en meisjes niet meer in het zadel mogen. De grens is gesteld bij acht ‘stone’, (50,8 kg). Dat kunnen de 900 ezels die naar schatting nog op de stranden werken niet meer tillen.

Een ezelhouder op het strand van Blackpool voorziet grote ruzies dit seizoen. ,,Probeer maar eens aan ouders te vertellen dat hun lievelingetje te vet is voor de ezel.’’

Iedereen mooi

Size zero is een term waarmee hier broodmagere modellen worden omschreven. Het debat daarover heeft er nog niet toe geleid dat the London Fashion week modellen van de catwalk weert die te mager zijn zoals onder meer in Spanje en Italië is gebeurd, maar wat niet is kan nog komen.

Nieuw in het debat over het uiterlijk is de vraag of het ‘air brushen’ van foto’s van beroemdheden nog wel kan. Ooit Madonna en Kate Moss in het echt tegengekomen en je schrikt je dood. A far cry van wat je doorgaans in de bladen ziet. Actrice Keira Knightley schrok zich ooit rot van een zonder haar medeweten gestileerde foto. Ze bleek opeens borsten te hebben. ,,Die dingen zijn zeker niet van mij’’, sprak ze.

Haar collega Sienna Miller zegt getroffen te zijn door een sinaasappelhuidje maar dat zie je op de foto’s nooit terug. Om niet van seksisme beticht te worden: dames ook Brad Pitt schijnt geen babyhuidje te hebben.

Met een beetje fotoshoppen is van iedereen echter een beauty te maken. Of dat gewenst is blijft de vraag. De hoofdredacteuren van beeldbepalende ‘glossies’ als Vogue en Grazia gaan nu in Londen vergaderen of dat wel kan.

Tijdverspilling als je het mij vraagt. Al in de tijd van De Medici werd de adel op schilderijen fraaier afgebeeld dan ze werkelijk waren. Zelf druk ik ook razendsnel op de deleteknop bij een digitale foto van mezelf die me niet aanstaat. En u gelooft toch niet echt dat er binnenkort een puistenkop op de cover van Elle zal staan?

Boris en Ken

De een fietst graag en maakte niet altijd even goed geslaagde grappen over zwarten en de ander drinkt graag en is de beste vrienden met totalitaire leiders als de Chinezen en Hugo Chavez en maakt verkeerde grappen over joden. Welkom bij de verkiezingsstrijd om het burgemeesterschap van Londen waarbij de enige twee politici die iedereen bij de voornaam kent Boris (Johnson) en Ken (Livingstone) om de troon strijden. De andere kandidaten spelen om de troostprijs.

Met nog dertig dagen te gaan tot D-day spitst de strijd zich toe. Wat niemand voor mogelijk heeft gehouden is dat de chaotische grappenmaker en Tory Boris aan de leiding gaat. Hij heeft in de peilingen zo’n tien procent voorsprong op Rode Ken van Labour. Veel Londenaren vinden dat Ken na twee ambtsperiodes maar eens moet opstappen. Het idee is een beetje ontstaan dat Ken Londen als zijn persoonlijke eigendom ziet.

Er wordt echter getwijfeld aan de leidinggevende kwaliteiten van de voormalige Eton-student Boris. De man is zonder meer intelligent maar rent zich zelf in zijn gedachten wel eens voorbij. Hij is ook geen man van het detail. Bij Boris heb je de indruk dat hij zich makkelijk vergist of iets een miljoen of een miljard moet kosten. Ken daarentegen is een eigenwijze drammer die nauwelijks tegenspraak duld en bovendien de uitvinder van de gehate congestion charge die automobilisten die Londen willen aandoen een fortuin kost. May the best man win….

De heren op de foto zien het niet zo in Boris zitten.