Goud voor Kalf

Het is hem gelukt. Damien Hirst is de best verkochte artiest ooit voor werk verkocht tijdens één show. De Britse kunstenaar die zo graag opgezette dieren op sterk water zet en daar dan een 'twist' aan geeft mag maar liefst 111 miljoen pond op zijn toch al omvangrijke bankrekening bijschrijven. Daarmee verslaat hij het record van Pablo Picasso (20 miljoen pond) ruim.

De kunstwereld is niet alleen jaloers, maar ook opgelucht. Banken vallen bij bosjes om, de benzine is niet te betalen en zelfs de hier zo geliefde groene erwten zijn in prijs gestegen maar er zijn nog genoeg rijken over die voor een stukje kunst diep in de buidel willen tasten. Dit gouden kalf ging bijvoorbeeld voor de vriendenprijs van 10,3 miljoen pond van de hand. Gezellig voor naast de tv.
De toelatingscommissie voor de kunstacademie van Leeds, die Hirst in eerste instantie weigerde, mag zich weer eens achter de oren krabben. Hirst rules!

Hoezo onbetrouwbaar?

Hoe betrouwbaar is deze website? Mijn moeder gelooft me natuurlijk voor honderd procent, maar niet iedereen kent me zo goed. Sir Tim-Berners-Lee kent me helemaal niet, maar wil daar wat aan doen.

De uitvinder van the world wide web (wist je dat die bestond?) is zeer bezorgd over zijn creatie. Volgens Sir Tim Berners-Lee worden er veel te makkelijk geruchten en opzettelijk misleidende informatie verspreid via het net.
Sir Tim heeft daarom een stichting opgericht die een systeem moet bedenken waarbij de betrouwbaarheid van een website wordt gemeld. Hij denkt niet aan een cijfer (jammer, altijd al een tien willen hebben) maar aan verschillende organisaties die een oordeel geven over de betrouwbaarheid van een website.
Zo kan volgens hem worden voorkomen dat een kleine groep mensen met de waarheid een loopje neemt wat dan al snel door miljoenen als waar wordt gezien.
Sir Tim wil overigens niemand monddood maken. Daarvoor heeft hij zijn uitvinding niet gedaan. Zijn stichting wil ook kijken hoe het netwerk democratischer kan worden en minder beïnvloed kan worden door grote ondernemingen. Ook wil hij het makkelijker en goedkoper maken voor mensen om on-line te gaan. Nu gebruikt slechts 20% van de wereldbevolking het net. De Brit wil zelfs de toegang voor mensen die niet kunnen lezen en schrijven mogelijk maken. ,,Mogelijk via een systeem van wijzen of gebaren. Bij zo'n creatief medium als het net is de fantasie onze limiet.''
En zo is het!

Schots en scheef

Het blijft lang wachten op de eerste Britse tennisser die een Grand Slam wint sinds 1936. Ook Andy Murray kon de ban niet breken en verloor van Roger Federer in New York. Om een flauwe grap te maken: veel Schot zit er niet in de zaak.Geluk bij een ongeluk was dat ons nu het schouwspel bespaard van twee premiers die hijgerig de prestaties van hun landgenoot bewierookten. Na zijn overwinning in de halve finale haasten zowel de Schot Gordon Brown (premier van Groot-Brittannië) als de Schot Alex Salmond (premier van Schotland) zich om de Schotse tennisser te feliciteren. Ze waren alle twee de halve nacht opgebleven om de match te zien.
Brown wil graag alles wat Brits (en dus ook Schots) is de hemel in prijzen en Salmond wil een zelfstandig Schotland en elk Schots succesje is dus welkom. Of Murray de persoon is om beide onderdelen van het Verenigd Koninkrijk met een succes te verzoenen is maar de vraag. De Schot zei tijdens het WK voetbal in 2006 ooit dat hij voor ieder team was behalve Engeland.
Het is een beetje zoals Holland niet erg populair is in Friesland of Groningen, maar dan ernstiger. Het irriteert de Schotten dat een Engelsman Engeland zegt als hij het Verenigde Koninkrijk (dus ook Wales en Noord-Ierland) bedoelt. De Engelsen vinden dat de Schotten meer rechten en vrijheden hebben waarvoor het meeste belastinggeld uit hun deel komt.
De Amerikaanse commentator zat er niet erg mee in zijn maag: ,,Great play from the Englishman from Scotland.''

Size does not matter

Size does not matter. Dat vinden althans de Britse dames. Wel vallen ze massaal voor een Italiaan. Klein maar fijn:dat is de Fiat500 die de Britse dame tot meest sexy ar bestempelden. Dus al die lelijke mannelijke Britse grootverdieners die al hun geld in een Porsche, Ferrari of een Aston Martin hebben gestoken om maar indruk te maken op 'de vrouwtjes' hebben fors misgegokt. Ze hadden de ruim 200.000 pond meer die een Ferrari 612 meer kost dan het slechts 8000 pond kostende Italiaanse hebbedingetje beter aan iets anders kunnen besteden. Een face-lift misschien?

De ladies vinden de Fiat niet alleen goed rijden maar ook makkelijk voor in de stad. Wat ook meespeelt is dat het kleintje in tal van combinaties te krijgen is. Je kunt zelfs kiezen welke kleur de sleutel is. Een wereld van verschil met de eerste massawagen: de T-Ford. Die was in elke kleur verkrijgbaar, zolang dat maar zwart was.

Erfgoed in gevaar

Gravende dassen, overwoekerend gewas, erosie, overijverige boeren, projectontwikkelaars, vandalen en nonchelante bestuurders: ze vormen allemaal een gevaar voor het nationale erfgoed.
Reden genoeg voor English Heritage om aan de alarmbel te trekken. Na een lange inventarisatie komt de organisatie met het 'Erfgoed in gevaar' rapport waarbij maar liefst 70.000 beschermde monumenten in kaart zijn gebracht. Het is een bont gezelschap van landschapsparken, scheepswrakken, kastelen, kerkhoven, kloosters en prehistorsiche monumenten. De conclussie is zorgelijk: een vijfde valt onder de categorie ,,hoog risico.''

Dr Simon Thurley, directeur van English Heritage, vindt het ,,een schandaal'' dat zoveel is verwaarloosd. ,,Historische plekken vormen een onderdeel van onze geschiedenis. Ze hebben ons karakter bepaald''.
Het is volgens hem ook economisch zinvol om op de historische winkel te letten. ,,Toeristen komen niet naar Groot-Brittannie om in de regen op het strand op een kleffe hamburger te kauwen.''

Appeltje voor de dorst

Het is natuurlijk 'not done' maar een Britse makelaar heeft een prijskaartje gehangen aan Buckingham Palace. Het koninklijk paleis in het centrum van Loden wordt op 935 miljoen pond geschat.
Daarvoor krijgt men natuurlijk wel wat; 775 kamers, 92 kantoren, 78 badkamers, een bioscoop, een eigen postkantoor en een forse tuin, zeg maar park. Net als andere Britse huizenbezitters moet de vorstin zich echter zorgen maken om de waarde van haar pand. Volgens makelaarskantoor Zoopla is het de afgelopen twaalf maanden 57 miljoen pond minder waard geworden. Overigens is het nog steeds heel wat meer waard dan de aankoopprijs. George III kocht het in 1761 voor 21.000 pond.
Ter vergelijking: het ook niet misselijke Windsor Castle wordt op 'slechts' 180 miljoen pond geschat.

lelijk, lelijker.lelijkst

Britten houden veel meer van auto's dan Nederlanders. Dat zie je hier ieder zonnig weekeinde (toegegeven dat zijn er niet veel) waarin de wegen worden overspoeld met klassiekers. De Brit wil ook graag gezien worden in zijn wagen en besteedt (lees: leent) daarom veel geld aan zijn bolide. Ondanks het klimaat is het aantal cabrio's hier ongekend hoog.
De liefde voor de wagen is ook zichtbaar in tv-programma's als Top Gear en in krantenrecensies. Daarin worden nieuwe wagens bijna literair besproken. Veel leuker om te lezen dan de gortdroge stukjes in Nederland waarin weer eens wordt gesteld dat de kofferbak 'ruim is' en het interieur 'er verzorgd uitziet'.
Leuk is dat kritiek ook mag. Heel wat gerenommeerde merken zijn door de Top Gear boys tot op het bot afgekraakt. Verder zijn de Britten dol op lijstjes. The Daily Telegraph had onlangs een serie over de lelijkste auto ooit. Uiteraard goed voor veel lezersreacties. De verliezer was de mij onbekende Pontiac Aztek. Beroerde tweede de Fiat Multipla en op 3 de SsangYong Rodin. De lelijkste auto van eigen bodem was de Austin Allegro/Vanden Plas (4).
De trotse bezitters van een Porsche Cayenne, een Chelsea Tractor, mogen zich ook gaan schamen. De dure bolide stond nummer 5. En scoorde daarmee slechter dan onder meer de Trabant op nummer 16. Erg geliefd zijn de designs voor SUV's niet bij de Britten, Hummer, de Audi Q7 en zelfs de icoon van het Britse buitenleven: de Range Rover stonden in de top 20. Verder veel Amerikaanse wagens, maar ook de BMW 1-serie en de Ford Ka werden niet fraai gevonden. De 'winnaar' werd gezien ,,as proof that Americans do ugly better than anyone else''.
In de heftige discussie die op dit soort lijstjes volgde stelde één iemand de logische vraag waarom autofabrikanten hun modellen niet voorleggen aan het publiek voordat ze in productie worden genomen.

Mannen en wapens

Stel je hebt geld zat, bent jong, lust wel een biertje en de vrouwen draaien om je heen als bijen om de honing. Waar zou je dan willen zijn? Aan het front in Afghanistan natuurlijk!
Althans als je Harry heet en van Brits koninklijk bloed bent. Private Wales, die na tien weken dienst in de Helmand provincie werd teruggehaald omdat de Taliban door had dat de roodharige een echte prins was, heeft heimwee.
Nu ben ik nooit in Afghanistan geweest maar heb ik wel oorlogen verslagen op de Balkan en het Midden-Oosten en ik begrijp Harry dus niet. Misschien omdat journalisten ook wel eens praten met de familieleden van slachtoffers van al dat geweld. Dat is toch wat anders dan je lachend te laten fotograferen achter je machinegeweer. Een hobby die Harry overigens deelt met premier Gordon Brown. Wapens en mannen, het is me wat.
Voor Harry geldt nog het excuus dat hij jong is en dat volgens chef-kok Gordon Ramsay het eten op Buckingham Palace 'prehistoric shit' is. Liever een oorlog dan iedere zondag verplicht bij oma eten kennelijk.

Cel gered

De redding is nabij voor de beroemde rode telefooncel. In het mobiele tijdperk dreigden ze te gaan verdwijnen omdat ze zo weinig werden gebruikt dat ze geen geld meer opleverden.
Na protesten besloot British Telecom dat Britse steden en dorpen die dat wilden de geliefde objecten kunnen behouden. Niets is in deze wereld voor niks dus moeten ze daarvoor wel in de buidel tasten. Een telefooncel met werkende telefoon kost ze 500 pond per jaar, één waarin de telefoon het niet meer doet de helft.
In 2002 waren er nog 95.000 rode cellen met telefoon, maar sinds die tijd zijn er al 31.000 verdwenen. Dat de iconen blijven staan zal ook voor de seksindustrie een opluchting zijn. Vooral in de grote steden hangen ze vol met zondige plaatjes met telefoonnummers van dames en heren die om het netjes te zeggen 'ontspanning' aanbieden.

Geld en geluk

De Britten houden wel van een gokje. Er valt hier werkelijk op van alles te wedden. Op voetbaluitslagen, paarden, honden en zelfs het koninklijk huis (wanneer trouwt prins William en wordt Charles ooit koning?) Het kan de bookmakers niet gek genoeg zijn. Een lot in de Britse variant op onze staatsloterij is in die cultuur snel gekocht. Maar maakt geld ook gelukkig?
Dat laatste geldt niet voor Carl Prance. Tien maanden nadat hij zeven miljoen pond had gewonnen in de loterij is hij weer terug in zijn bescheiden baan bij het Britse spoor omdat hij zich verveelde. Ook de luxe vakantie die hij genoot beklijfde niet. De 51-jarige is weer terug op zijn oude vakantiepark met zijn caravan. Het enige wat hem wel beviel was de luxe Jaguar waarmee hij nu naar zijn werk rijdt.
Carl is niet de enige die na een loterijwinst weer naar het werk gaat. Luke Pittard uit Wales ging weer terug naar McDonnalds, Paul en Sue Watson staan weer voor dag en dauw op om op de markt te werken en Damian Madden wist ook niet zo goed wat hij met zijn vrije tijd en 9 miljoen pond aan moest. Hij rijdt weer op zijn graafmachine.
Het lot dat ik net gekocht heb heb ik daarom maar ongezien weggegooid. Ik twijfel of de Telegraaf mij terug wil als ik eenmaal door heb dat geld verveelt.

Jamie is de weg kwijt

Er wordt me wel eens verweten te kritisch te zijn over de Britten. Het zijn toch onze bevrijders en hebben ze geen fantastische humor? Allemaal waar en het gevaar een zure expat te worden ligt altijd op de loer. Vandaar het volgende: ik ben het absoluut niet eens met sterkok Jamie Oliver. Lees en huiver wat hij zijn landgenoten verwijt: De Britten zijn een stel bier zuipende culturele analfabeten die niet veel meer doen dan junk food kauwen in een luie stoel voor de breedbeeld tv.

'The Naked Chef' voegde daar in een interview voor het Franse tijdschrift Paris Match nog aan toe dat de Britten hun culinaire tradities zijn vergeten en dat er beter gedineerd kan worden in de sloppenwijken van Afrika. Nu ben ik daar wel eens geweest en ik moet zeggen dat ze dan voor Jamie meer hun best hebben gedaan dan voor mij.

Ik wil voor wie nog steeds denkt dat ze hier nog steeds niet kunnen koken nog wel even melden dat je volgens mij in Londen veel beter uit eten kunt gaan dan in Parijs. De tijd van een taai lapje vlees met de bekende doperwten uit blik ligt al lang achter ons.

Effe weg

Ik weet ook wel dat we in de 24 uurs economie leven maar hangt op dit blog voorlopig het bordje: wegens vakantie gesloten.

Hopelijk doen zon, zee en strand me goed en komen ik straks ijzersterk terug. Tot dan!

Iedereen een standbeeld

Tommy Cooper, de klunzige goochelaar die altijd het hardst om zijn eigen falen moest lachen, heeft een standbeeld. In zijn geboorteplaats Caerphilly in Zuid-Wales onthulde acteur Sir Anthony Hopkins (Silence of the lambs) onlangs het beeld met een toespraak die bijna zo grappig was als de act van Tommy Cooper.

Het gedenkteken van de grappenmaker past in een discussie die hier al een tijdje wordt gevoerd. Wie heeft er recht op een standbeeld, generaals, politici, historische figuren? Of mogen ook ‘gewone’ mensen vereeuwigd worden? Heeft Margaret Thatcher meer recht op een standbeeld dan bijvoorbeeld een metselaar, die toch ook altijd trouw zijn werk heeft gedaan?

Het blijft natuurlijk een kwestie van smaak. Verdient David Beckham een standbeeld? Sean Connory? J.K. Rowling of de man die bij de bomaanslagen op de metro de gewonden hielp?

Een handige oplossing is misschien het voorstel van een kunstenaar om ieder kwartier een ander persoon op de vierde sokkel van Trafalgar Square te laten plaatsnemen. Als je dat maar lang genoeg volhoudt komt iedereen een keer aan de beurt

Hét bier, hét bed!

Er is hier al eerder geschreven dat de Britten, of in ieder geval een deel van de pers, hier geobsedeerd zijn door 'celebrities'. Het heeft 'hoogtepunten' opgeleverd als Kate Moss (daar is ze weer, Ralph) met haar neus in de cocaïne, Lili Allen stomdronken in de armen van een bodyguard, prins Harry en prins William in een dronken bui en dan hebben we het nog niet eens over al die nietsnutten die in Big Brother stompzinnig doen. Vergis je niet, sommigen worden daarmee miljonair.

The Daily Mail heeft nu echter een wereldprimeur. Het blad toonde de foto's van de Franse hotelkamer waarin Angelina Jolie was bevallen. De actrice, haar 'beau' Brad en de tweeling schitterden door afwezigheid maar toch: het bed waarop alles is gebeurd!

Alsof dat nog niet genoeg is meldt het blad ook dat Brad zo blij was met de geboorte dat hij er een paar biertjes op dronk. Nadere bestudering van de in een vuilnisvat weggemoffelde blikjes maken duidelijk dat het om Heineken gaat. Nederland spreekt een woordje mee!

Nee echt, prima!

Britten zijn gek op lijstjes én auto's. De tien beste popsongs voor het autorijden (trotse winnaar Radar Love van 'onze' Golden Earring), de meest sexy car (Aston Martin), etc. Nooit te beroerd om zichzelf te kastijden kwam er nu een verkiezing voor de slechtste auto die er ooit in dit land is gemaakt. De 'eer' viel ten beurt aan de Austin Allegro, waarvan gezegd werd dat het meer aerodynamisch was om er achteruit mee te rijden. Desondanks stond de wagen in 1979 op de vijfde plaats van best verkochte auto's hier.

Zoals altijd bij dit soort verkiezingen kwamen er reacties van mensen die vonden dat de wagen een wonder op wielen was en een genot om te rijden. Een ander was meer cynisch: ,,Prima wagen als 'ie startte.''

Overigens maken de Britten nu uitstekende wagens: ze heten hier Nissan, Toyota (Japans) en Mini (Duits) om de drie grootste producenten maar te noemen. Ze kunnen het dus wel als er maar een buitenlands tintje aan zit.

Voor de auto-enthousiasten onder u: hier de top drie met de beroerdste wagens ooit: 1 Austin Allegro, 2 Morris Ittal, 3 Talbot Sunbeam

RK boven

Sinds the Calendar Girls, een film van een waar gebeurd verhaal waarbij dames op leeftijd uit de kleren gingen voor een goed doel, doet dit soort kalenders het goed in Groot-Brittannië. Van brandweerlieden tot accountants, bijna elke doelgroep heeft wel een blote of grappige kalender gemaakt voor een liefdadigheidsinstelling.

De Britse katholieke kerk heeft nu ook een kalender gefabriceerd. Uiteraard gaat er niemand uit de kleren maar de heren tonen zich wel van een wat ongewone kant. De boordjes zijn afgedaan en de dienaren Gods zijn afgebeeld in poses waaruit hun hobby blijkt. Zo is ‘father’ Pat Wall geportretteerd in het uniform van de New York Yankees. De priester gelooft heilig in dit Amerikaanse basketbalteam. Oktoberpriester Matthew Habron laat via een foto weten altijd in de hemel geïnteresseerd te zijn geweest. Hij droomde ooit van een carrière als astronaut.

Het idee achter de productie is om de priesters als gewone mensen af te beelden en zo een loopbaan als kerkelijk leider aan te moedigen. De katholieken kunnen wel wat hulp gebruiken want hun gebedshuizen stromen in Groot-Brittannië vol. Voor het eerst sinds de door Henry VIII veroorzaakte scheuring met Rome komen er meer gelovigen naar de Rooms-katholieke kerk dan naar de Anglicaanse.

Het succes van de katholieke kerk wordt veroorzaakt door de enorme stroom van Oost-Europese gelukszoekers naar Groot-Brittannië. Vooral de Polen zijn streng in de leer en voor hen is er slechts één geloof en dat is het Rooms-katholieke. Er zijn daarom speciale diensten uitsluitend in het Pools en er worden priesters vanuit Polen ingevlogen om een preek te houden.

En de Anglicaanse kerk helpt een handje door intern geruzie over homopriesters en vrouwelijke bisschoppen. Hendrik de achste zou zich in zijn graf omdraaien.

Combat Barbie

Nooit begrepen waarom vrouwen het leger in willen. Ik wist niet hoe snel ik er uit moest komen zeker nadat ik na een twijfelachtige opdracht zei ,,ik dacht'' te horen kreeg dat ,,een soldaat niet hoeft te denken, dat doen wij wel voor je''.

Maar goed, van mij mogen ze. Maar om nou mee te doen aan de miss Engeland verkiezing als soldaat..

Toch is de 21-jarige Katrina Hodge geen watje. Ze werd bekend als Combat Barbie nadat ze in 2005 een onderscheiding kreeg voor haar dappere optreden waarmee ze de levens van haar collega's redde. Ze overmeesterde een bewapende man die hen onder schot hield nadat hun voertuig was gekanteld. Miss Tunbridge en miss Wales, dat is ze ook, zegt met haar parttime baan als model reclame te willen maken voor ,,het leger en wat we voor ons land doen.''

Dat lijkt verdraaid veel op het cliché in miss-verkiezingen waarin het domme blondje stamelt zich te willen inzetten voor de wereldvrede. Verschil is natuurlijk dat Combat Baby, mooie naam voor een film trouwens, meer recht van spreken heeft.

Echte liefde

Heb even genoeg van Angelina Jolie. Normaal kan ik haar niet vaak genoeg zien, maar al die aandacht om haar tweeling en het bedrag met heel veel nullen dat ze samen met de ook al niet arme Brad Pitt mag delen wordt me teveel. Kom op zeg, er zijn wel meer mooi mensen die tweelingen krijgen.
Als dit een rechtvaardige wereld was dan was alle aandacht dit weekeinde op het huwelijk van Michelle de Clifford en korperaal Martyn Compton gericht geweest. Dat ze elkaar het ja-woord konden geven is een wonder op zich. Compton raakte bij een aanslag in Afghanistan verschrikkelijk gewond en voor het leven verminkt. Hij lag drie maanden in coma en zou nooit meer lopen. Nu liep hij in de kerk zijn geliefde tegemoet. Compton was een knappe vent, maar ziet er nu akelig uit. Dat beide toch doorzetten toont karakter en liefde.
Ik weet ook wel dat u op maandagochtend liever een plaatje ziet van Superlips en Superribs maar dat is dan jammer. Reality hurts.

Vaste lezers van dit blog weten ook dat Compton al eerder in het nieuws was. Hij vecht voor de maximale vergoeding van 285.000 pond die een gewonde Britse soldaat als compensatie kan krijgen. Om even onbegrijpelijke als schandalige redenen is hem dat nog niet gelukt. Als de rekenmeesters bij het Britse ministerie van Defensie enig gevoel in hun donder hebben dan betalen ze dat bedrag alsnog. Al was het maar als verlaat huwelijksgeschenk.

Free Cristiano!

De slavenhandel is ook niet meer wat het geweest is. Denk je dat kinderen die gedwongen worden in een ontwikkelingsland in een mijn of naaiatelier te werken of Oost-Europese meisjes die tegen hun wil in de prostitutie terechtkomen zielig zijn, blijkt het grootste slachtoffer Cristiano Ronaldo te zijn.
De stervoetballer wil weg bij Manchester United en die willen hem niet zo maar laten gaan naar het bij het Portugese wonderkind zo geliefde Real Madrid. Zelf zou ik ook liever in Madrid dan in het druilerige Manchester wonen, maar dat terzijde. De 'slaaf' Ronaldo heeft wel in volledige vrijheid een contract getekend waarbij hij zich aan United bindt.
Daar staat weliswaar weinig tegenover. In deze dure tijden is 120.000 pond per week natuurlijk een hongerloontje. En de benzine wordt ook steeds prijziger dus de net bestelde Bugatti Veyron van 835.000 pond zal voorlopig wel in de garage blijven. Gelukkig wordt Ronaldo van de financiële afgrond gered door een langdurig contract met Nike van 23 miljoen pond. Hoewel je natuurlijk nooit weet of hij zich daar wel aan houdt.
Nee, het pleit voor Ronaldo dat hij zich niet door materiële overwegingen laat leiden en gewoon voorop gaat in de strijd tegen de slavenhandel en de extreme omstandigheden waarin voetballers, soms zelfs twee wedstrijden per week!, moeten werken.
Na 'Free Nelson Mandela!' wordt het tijd voor wereldwijde actie onder de naam: Free Cristiano Ronaldo!

Graaien

Voor wie zo naïef is om te denken dat het ongeremde graaien door zogenaamde topmensen alleen in Nederland voorkomt is er een schrale troost. Ook in Groot-Brittannië kent men doorgaans geen schroom. Heel even leek het er naar uit die trend zou worden gekeerd. Willie Walsh, CEO van British Airways, zag vrijwillig af van zijn bonus vanwege de chaos op de nieuwe Terminal 5 bij Heathrow. Hij voelde zich daar verantwoordelijk voor en vond een extra beloning ongepast.

Helaas is hij de enige gebleven. De chef van een van de spoorwegen vond een extra bonus best wel fijn, in weerwil van het feit dat zijn blunderende spoor tal van forenzen in de kou had laten staan.

Ook de bazen van de BBC, een publieke omroep, vonden dat ze wel een extraatje verdienden en incasseerden 100.000 pond boven op hun salaris. Dat er 1800 mindere goden ontslagen moeten worden bij de organisatie is natuurlijk niet de fout van het management. Het zal je baas maar wezen.

Nederland wees blij met de bescheiden Balkenende, hij doet echt zijn best voor een hongerloontje.

Informeel never nooit niet

Er zijn zo van die dingen die de Britten veel beter kunnen dan de ‘Europeanen’, de verzamelnaam hier voor zo’n beetje alles wat aan de andere kant van het kanaal gebeurt. Een picknick bijvoorbeeld. Dat is zo’n sociaal Brits evenement dat al boven een graad of 15 (teken van de zomer!) begint.

Wij waren uitgenodigd voor een ‘picnic’ mét klassiek concert in de tuinen van Leeds Castle. Visoenen van her en der geparkeerde Rolls Royces waarbij een butler de tuinmeubelen uitklapt en de kaviaar uit het ijs schept kwamen boven. Vrienden hadden ons nog zenuwachtiger gemaakt dan we al waren door te zeggen dat ze vorig jaar toch echt mensen hadden gezien die het tafelzilver hadden meegenomen. Die mededeling werd gevolgd met de wat vage instructie: neem maar wat lekkers mee.

Dat is het probleem met de Britten: ze zijn nooit erg direct en duidelijk want dat is ‘not done’. Na koortsachtig overleg besloten we twee flessen goede Cava mee te nemen. Dat zou de sfeer toch moeten verhogen. Mijn vrouw maakte een heerlijke garnalendis met koriander klaar en ik waagde me aan het frituren van falafels. Daarmee werd de oh zo romantische maar oh zo onpraktische rietenmand al aardig gevuld. Tafelzilver hebben we niet maar het roestvrij staal werd extra opgepoetst en er werd zowaar een geruite deken gevonden. Daarmee konden we de Britse love affair met het buitenleven wel aan.

Dat bleek toch een misvatting te zijn. Bij het benaderen van het picknickterrein zagen we dat anderen toch veel beter bepakt en bezakt waren. Ze hadden ook allemaal van die handige karretjes mee waarop wél een halve vrieskist bleek te passen. Ons gezelschap bleek zich – ondanks de belofte ‘dat we het informeel houden’- ook te hebben uitgesloofd.

Er was échte champagne, en uiteraard Pimms hét Wimbledondrankje en dus geschikt voor buiten, een kandelaar, een bloemenvaasje mét roos en een heuse tafel. Verder kwam er werkelijk van alles op tafel dat overigens later weer grotendeels in de koeltas verdween omdat de Britten te benauwd zijn om iets van een ander te pakken

Immigranten beer

Het liefste beertje van Groot-Brittannië, Paddington, zorgt op zijn 50ste verjaardag voor opschudding. Na dertig jaar komt er weer een boek uit van de zachtaardige knuffel waarmee miljoenen kinderen zijn opgegroeid. In 'Paddington Here and Now' behandelt de inmiddels 83-jarige auteur Michael Bond het hedendaagse thema van immigratie. Dat is sommige mensen in het verkeerde keelgat geschoten.

Dokter Adrian Rogers van de actiegroep Family Focus noemt het ,,complete nonsens.'' De columnist van de Daily Express en voormalige schaduwminister voor Binnenlandse Zaken, Anne Widdecombe, zegt ,,het onderwerp totaal ongeschikt te vinden voor kinderen.'''

De tegenstanders zien echter over het hoofd dat het thema niet zo heel verrassend is voor Paddington. Het beertje komt zoals ieder Engels kind je kan vertellen immers uit 'darkest Peru'. In het nieuwste boek komt Paddington als een verstekeling aan in Engeland. Hij heeft geen papieren om zijn identiteit te bewijzen en dreigt zelfs door de politie het land uit te worden gezet.

Bond verbaast zich een beetje over alle ophef. ,,De wortels van Paddington in Peru en zijn problemen om in een nieuw land te aarden waren er ook al in de eerdere boeken. Ik heb het na dertig jaar tijd alleen maar aan de moderne tijd aangepast.''

Zwart of wit

In mijn huishouden wordt het vuilnis braaf gescheiden. Wat volgens de regels hier hergebruikt kan worden gaat in een witte plastic (dat dan wel) zak en de rest in een gewone zwarte. Eens in de zoveel tijd brengt een jongen op een fiets een bundeltje plastic zaken van de gemeente die daarvoor moeten worden gebruikt.

We doen echter zo ons best dat de witte zakken onlangs op waren. Gebeld naar 'the council' of we er een paar extra konden ophalen. Maar dát was niet de bedoeling. Dát kon zo maar niet. We bleken te veel te vervuilen of te scheiden. Het idee is dat je genoeg hebt aan de verstrekte zakken. Dat het resultaat is dat nu even alles in het zwarte plastic gaat was míjn probleem.

De zelfde theorie steekt er nu achter de plannen om vuilnis nog maar eens in de 14 dagen op te halen. In sommige plaatsen gebeurt dat al en zijn de vuilnisvaten zo vol dat er een rattenplaag ontstaat, maar dat is kennelijk hún probleem, moet je maar minder weggooien.

Donkere wolken

Britten kunnen nu per maand minder opzij leggen dan in 1959. De huizenprijzen dalen en Jan met de Pet kan nauwelijks nog een hypotheek krijgen. Olieprijzen stijgen de pan uit en de inflatie neemt toe. Er gaat geen dag voorbij zonder slecht economisch nieuws. De angst slaat toe, een meerderheid geeft nu toe bang te zijn de baan te verliezen.

Dat men de hand op de knip houdt wordt duidelijk in de supermarkt waar bijvoorbeeld opvallend veel vraag is naar groenten, zoals kool, die normaal alleen in de winter op het menu staan. Kool is namelijk goedkoop. Op het platteland waar men vaak nog olie stookt wordt melding gemaakt van diefstal op grote schaal uit de brandstoftank.

Niets is meer veilig. Zelfs volkstuinen worden nu door het dievengilde belaagd. Er is een spectaculaire stijging gemeld van gestolen aardappels en rabarber.

Voor de zekerheid toch maar eens kijken bij the Tower of de raven nog niet vertrokken zijn.

Stoppen er mee

Las dat VVD-voorman Mark Rutte meent dat Nederland het beste jongetje van de klas wil zijn met het rookverbod. Beste Mark, je sprak laatst nog hier in de Nederlandse kerk, was het je toen niet opgevallen dat er in Londen en wijde omgeving allang niet meer mag worden gerookt?

Heerlijk. Geen vieze kleren en stinkend haar meer na pubbezoek en je kunt je kind ook nog eens ergens mee naartoe nemen voordat het wordt uitgerookt. Bijkomend voordeel is dat gebleken is dat er sinds de invoering van het rookverbod vorig jaar hier 400.000 mensen zijn gestopt met roken. Dat is 2,5x meer dan voorheen.

Dus Nederlanders gooi die peuk ook definitief weg, maar wel in de asbak hé, niet op straat of op het strand. Uit een ander onderzoek is gebleken dat er sinds de ban 43% meer filters op straat liggen. Dit omdat er nu massaal buiten wordt gerookt. En een filtertje verdwijnt niet zo maar. Het kan vijf jaar duren voordat het is afgebroken.

Voetbal is stress

Altijd gedacht dat het Britse elftal niet aan het EK meedeed omdat er hier te veel buitenlanders voetballen waardoor de doorstroom van eigen talent stokt. Het blijkt echter dieper te zitten. Het is de schuld van de ouders! Die zijn veel te fanatiek en zetten hun kroost daarmee onder verschrikkelijke druk.
Dat is althans de mening van de Britse voetbalbond die kinderen onder de acht jaar niet meer in competitieverband wil laten voetballen omdat ze te veel worden opgejaagd door de ouders. Ze mogen nog wel een balletje trappen maar de resultaten worden niet in een stand gepubliceerd en er komen ook geen toernooien waarbij ze bekers kunnen winnen. Allemaal te stressful..
Zo kweek je natuurlijk nooit winnaars. Binnenkort daarom Luxemburg Engeland 5-0.
Mijn zoontje had gisteren een sportdag. Hoop dat papa niet te veel heeft aangemoedigd

Brown down

Hij is een jaar aan de macht en nog nooit zo onpopulair geweest. Als het aan de meeste Britten ligt verdwijnt premier Gordon Brown zo snel mogelijk uit Downing Street 10. Zelfs 70% van zijn eigen Labourpartij denkt dat met Brown de verkiezingen niet kunnen worden gewonnen.

Het regent beschouwingen over de eerste 365 dagen van Brown. Twee van de 'aardigste': 'Brown is een hardwerkende man maar hij heeft de verkeerde baan' en 'Brown is zo iemand die een jaren lang op zijn nieuwe I-phone heeft gewacht en dan merkt dat het ding niet doet wat je wil'.

Brown zelf zegt aan opstappen niet te denken. De boodschap na een jaar is echter duidelijk: of hij verandert zijn stijl of hij verliest bij de volgende verkiezingen of hij valt van zijn stoel omdat er van binneuit aan de poten wordt gezaagd.

Liverpool boven

Ze hadden net zo goed kunnen vragen of de paus katholiek is, maar goed Liverpool is inderdaad uitverkoren tot de meest muzikale stad van Groot-Brittannië. De stad heeft 56 nummer 1 hits voorgebracht en was de thuishaven van the magic four: the Beatles.
Sheffield, van the Artic Monkeys en Pulp, werd tweede, Manchester derde.
Nog steeds is Liverpool een zeer muzikale stad waar altijd wel een bijzonder optreden valt te zien, zeker nu het dit jaar de Culturele Hoofdstad van Europa is.
De eerste artiest die Liverpool op de hitlijst zette was Lita Roza, nooit van gehoord?, wel als je ,,How much is that doggy in the window' hoort. De Beatles scoorden samen 18 nummer 1 hits en wisten ook individueel te scoren. Andere namen zijn Frankie Vaughan, Gerry and the Pacemakers, Frankie goes to Hollywood, Dead or Alive en Melanie C. De laatste nummer 1 is alweer een tijdje geleden. In 2002 stond Atomic Kitten op die plek met The Tide is High.
Kom op Liverpool dat moet beter kunnen

Name and shame

Komt de schandpaal terug? Daar lijkt het wel een beetje op. Posters met daarop misdadigers en hun wandaden aan de ramen en boeven die in de dienstverlening werken een jasje aan laten trekken waaruit blijkt dat er hier een crimineel aan het werk is zijn aanbevelingen in een nieuw rapport waarover de Britse regering zich mag buigen.
Volgens de officiële cijfers neemt de misdaad in Groot-Brittannië af, maar probeer dat maar eens aan de burger duidelijk te maken. Die leest iedere dag krantenkoppen over steekpartijen en wordt voor de zoveelste keer bestolen. Het gevoel bestaat dat de misdaadcijfers alleen maar lager zijn omdat minder mensen de moeite nemen om zaken aan te geven. Meer dan de helft van de Britten (55%) vindt dat misdaad het belangrijkste probleem is voor het land.
De 'name and shame' plannen vallen daarom in vruchtbare aarde.

Blaffende setters bijten

,Ondankbare honden'', dat is grofweg gezegd zo'n beetje de reactie in Brussel nu de Ieren 'Nee' hebben gezegd tegen het verdrag van Lissabon, de opvolger van de Europese grondwet waar eerder de Nederlandse en Franse kiezer niets van wilden weten.
Daar zit wel wat in. Ierland was één van de armste landen van Europa en is mede door forse hulp van de EU door de jaren heen (zo'n 60 miljard euro) één van de rijkste geworden. Maar de Ieren zijn een eigenzinnig volkje dat ook zelf (handige belastingverlagingingen bijvoorbeeld) wel heeft bijgedragen aan de verbetering van het lot.
Bovendien hebben ze nog al een hekel aan betutteling van bovenaf, waar Brussel zo sterk in is. Niet voor niets hebben ze heel lang voor hun onafhankelijkheid moeten vechten. Pas na de Eerste Wereldoorlog ontworstelden ze zich aan zeven eeuwen Britse overheersing.
Wat het 'nee' ook aantoont is dat niet alleen Brussel maar ook de eigen politici nog maar weinig greep hebben op de plaatselijke bevolking. Alle vooraanstaande politieke partijen waren vóór en slechts Sinn Fein en een merkwaardige mengeling van uiterst links, uiterst rechts en wat zakenlieden had campagne voor 'Nee' gevoerd. Als je van zo'n zootje ongeregeld verliest is er iets danig mis met het imago van de politiek.
Het zou Brussel na drie nederlagen in een referendum in drie totaal verschillende landen sieren als men zich daar eens op concentreert. Misschien zijn de ondankbare Ierse setters geen ezels en maken ze zich oprecht zorgen over de richting die Europa op wil.

Liever op de bank

Britten zijn werkeloos omdat ze lui en ongeschikt voor werk zijn. Het is niet zo dat ze thuis zitten omdat goedkopere Oost-Europeanen hun baan hebben ingepikt. Die harde conclusie komt naar voren uit een onderzoek van het Britse ministerie van Werkgelegenheid.
Het is een gevolgtrekking die wordt gedeeld door werkgeversorganisaties die zeggen dat vooral de Britse werklozen profiteren van een uitkeringscultuur. Jaren nadat Mrs. Thatcher de Britse 'Koos Werkeloos' op pad stuurde met de aanmaning 'on your bike', zitten Britse 'werkzoekende' liever thuis.
De conclusies van het onderzoek haalde zelfs the Daily Mail, een krant die doorgaans zo de buitenlanders de schuld van alles geeft dat een cabaretier onlangs grapte dat hij verbaasd was dat het blad bij de toetreding van Roemenië tot de EU geen poster van Dracula bijvoegde. Het moet dus ernstig zijn.
Zelf heb ik ruim vijf jaar in Oost-Europa (Praag en Boedapest) gewoond en kan daardoor alleen maar bewondering hebben voor de miljoen doorgaans jonge en goed gemotiveerde Oost-Europeanen die hier werk hebben gevonden. Als de kraan lekt ben ik zelfs blij als er een Poolse loodgieter voor de deur staat. Uit ervaring weet ik dat het probleem dan snel verholpen is, terwijl een Britse collega eerst een foto neemt van het mankement, dan wegrijdt om het juiste gereedschap te halen en hopelijk de volgende dag weer terugkeert.
De eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik bevooroordeeld ben. Ik ben getrouwd met een Hongaarse furie en waak er dus wel voor om al te veel kritiek op het voormalige Oostblok te hebben. Maar voor zover ik weet zijn de ambtenaren van het ministerie van Werkgelegenheid niet allemaal getrouwd met een Oost-Europeaan.

Hoeveel is een vernietigd of verminkt leven waard? Dat zijn vragen waar je je eigenlijk nooit in wilt verdiepen. In mijn tijd als correspondent in het Midden-Oosten wist Saddam Hoessein die waarde wel. Hij gaf 10.000 dollar aan de familie van een Palestijnse zelfmoordenaar en 5000 dollar aan een Palestijn die door een Israëlische actie gewond was geraakt.
Het Britse ministerie van Defensie buigt zich, wat minder cynisch dan Saddam, ook over dit soort vraagstukken. Er is een vaste compensatie voor doden of gewonden. Daarbij lijkt het erop dat Defensie wat krenterig is. Neem nu luitenant korporaal Martyn Compton, die in Afghanistan zwaar gewond werd bij een bomaanslag. De 24-jarige verloor zijn neus en oren en raakte zwaar verbrand over 70% van zijn. Dat leverde hem 163.000 pond op, maar Martin wil het maximale bedrag van 285.000 dat geldt voor gewonden. Hij heeft een nieuwe neus en oren gekregen maar er wacht hem nog een serie van operaties.
Het conflict is eigenlijk te treurig voor woorden. Geef die arme man het maximale! Het past echter een beetje bij de geringe waardering die de soldaten zeggen te ontvangen. Genoeg lovende woorden van de politici maar 'our boys' worden wél slecht betaald en werden op pad gestuurd met materiaal van onvoldoende kwaliteit. De oorlogen in vooral Irak en Afghanistan zijn niet populair bij de bevolking, maar de politiek die dergelijke jongens levensgevaarlijke missies laat uitvoeren zou beter voor hen moeten zorgen. Misschien moet prins Harry, die het zo naar zijn zin had in Afghanistan, eens aan de bel trekken voor makkers die minder gelukkig waren in oorlogsgebied.

Sexy Thatcher

Er zijn veel vragen gesteld over Margaret Thatcher, maar de vraag of ze sexy was is lang buiten beeld gebleven. Thatcher, 'the Iron Lady', de 'Enige man in het Kabinet', als een flirtend vrouwtje: het is nauwelijks voor te stellen. De vrouw die de macht van de Britse vakbonden brak, de premier die zonder dralen de Britse troepen naar the Falklands stuurde, heeft niet bepaald het imago van wat ze hier een 'kitten' noemen.

Zelfs haar zoon, Sir Mark Thatcher, zegt over haar ,,she was the best man for the job.'' Desondanks zend de BBC straks een documentaire uit over de vroege loopbaan van de premier waarbij ze wel degelijk haar vrouwelijke kant benadrukte om haar doelen te bewerkstelligen. Een beetje zoals Madonna zich naar de top zou hebben gewerkt. Hoe mannen dat doen hoor je overigens bijna nooit, maar dat terzijde.

Thatcher als sekssymbool, wie had dat ooit gedacht? Het helpt natuurlijk dat actrice Andrea Riseborough (zie foto) haar speelt, maar toch. Wat krijgen we straks, de zeer gelovige Tony Blair als The Saint, de forse Gordon Brown als Spartacus?

Terug naar de kust

Na the London Eye blijven we nog even in de toeristische hoek. Zo is het elegante plaatje Lymington in Hampshire verkozen tot meest geliefde kustplaats. Dat zal alles te maken hebben met de twee jachtclubs, de kinderhoofdjes op de keurige straten en de lekkere restaurants.

Overigens hebben de Britse kustplaatsen het niet gemakkelijk. De toeristen blijven er weg vanwege de hoge prijzen en de goedkope vluchten naar zonniger oorden. Er wordt al jaren van alles verzonnen (zoals deze verkiezing) om die trend te keren. Misschien lukt dat ook wel. Als de klimaatsverandering doorzet kunnen er hier straks palmbomen langs de boulevard worden geplaatst en als de olieprijs en de euro nog meer stijgen wordt het eigen land weer goedkoper. Als de Britten nu nog de fietsvakantie en een broodje kaas ontdekken dan is het net alsof we in het Nederland van 25 jaar terug zijn, toen mijn dagje strand er zo uitzag.

Het wat patserige Sandbanks en Heswall, de nummer twee en drie zijn ook een bezoekje waard. Ga in Sandbanks vooral even langs bij het protserige huis van voetbaltrainer Harry Redknap en je weet dat goede smaak niet te koop is.

Excuus

Ik ga diep door het stof. Mijn goede collega Ralf wees me er terecht op dat ik een beetje lui aan het worden was met dit blog. Druk, druk, druk, u kent het wel. Maar dat is geen excuus. Vanaf vandaag dus weer regelmatig ververst. En voor Kate Moss fan Ralf als dank een plaatje van zijn droommeisje.

Rad slaat aan

Altijd al het reuzenrad the London Eye willen bezoeken? Doe het dan snel. Er bestaat een kans dat je de dertig miljoenste bezoeker bent en daar zit vast wel een mooie prijs aan verbonden.

De Eye is in de acht jaar dat hij nu aan de oevers van de Theems staan een toeristenattractie van allure geworden. Er komen jaarlijks meer mensen (3,75 miljoen) naar toe dan naar de Taj Mahal en de piramides van Giza. Toch ook geen kinderachtige attracties.

Het gevaarte, dat deels in Nederland werd gefabriceerd, is uitgegroeid tot het gezicht van Londen en wordt ook bij allerlei activiteiten betrokken. Zo kan het 's avond van kleur veranderen, bijvoorbeeld rood voor het Chinese nieuwe jaar en wordt het op Oudejaarsavond gebruikt om er een enorm vuurwerk van af te steken. Een aantal steden, zoals bijvoorbeeld Belfast, probeert het succes na te apen met een eigen, wat kleiner, wiel.

Nog een tip: via internet kun je ook een vip-kaart kopen. Dat is wat duurder maar dan mag je langs de lange rij wachtenden lopen. Altijd leuk: je ziet de mensen zich afvragen 'wie is dat en waarom mag 'ie dat?'

Toff is tof

Zelfs in Engeland is de klassenstrijd voorbij. Pogingen van Labour om de Tory-kanidaat bij een bijverkiezing neer te zetten als een ‘toff’, een verwend rijke lui’s zoontje, faalden.

Edward Timpson werd bij zijn campagne in Crewe regelmatig ‘begeleid’ door jonge aanhangers van Labour in streepjespak en hoge hoed om Tory weg te zetten als rechts en rijk. Voor de voormalige Eton-studen en Tory-leider David Cameron, die zeker aan die criteria voldoet, is dat flauwekul. ,,De mensen kijken wat je kunt doen, niet waar je vandaan komt’’, stelt hij.

Cameron heeft in ieder geval in Crewe het gelijk aan zijn zijde. Labour werd er, in het voormalige linkse bolwerk, weggevaagd en de Tories hebben nog nooit zo sterk gestaan in de peilingen. Het lijdt geen twijfel dat als er nu landelijke verkiezingen gehouden zouden worden zijn partij de beste papieren heeft.

Premier Gordon Brown zal een andere strategie moeten bedenken om ooit herkozen te worden.

Fietsmaniakken

Ooit als student met een gipsen been door Londen gefietst. De krukken onder de snelbinders. Dat leverde wat vreemde blikken op, maar dat was het. Wie tegenwoordig zonder helm door de metropool fietst wordt daarop hard aangesproken, zelfs door medefietsers. ,,Wil je soms dood’’, beet één me er toe. ,,Ik kom uit Amsterdam’’, had ik hem willen zeggen, maar dat kwam helaas pas later bij me op.

Britten en de fiets: ik blijf het een ongelukkig huwelijk vinden. Men gaat er niet omspannen mee om. Mooi is het verhaal van een collega die een boete kreeg omdat hij op de boulevard van Brighton bij een kennis achterop zat. Daar zijn fietsen volgens de Britse politie niet voor.

De nieuwe burgemeester van Londen, Boris Johnson, is een fervent fietser. Hij is echter ook wat zorgeloos en zet daarom meestal geen helm op zijn bos haar. Het is ook niet verplicht. Maar er worden nu wel kritische vragen over gesteld in de Londense gemeenteraad. Boris blijkt ook wel eens door rood te fietsen. Zou ‘ie ook uit Amsterdam komen?

Reddingshond ongewenst

'It was a hard’s day night and I have been working like a dog' geldt niet meer voor Bilbo. De Newfoundlander is al op zevenjarige leeftijd met pensioen gestuurd. De reddingshond op het strand van Sennen Cove in Cornwall is het slachtoffer geworden van de hier als maar toenemende regelgeving. Ook voor Bilbo, die drie mensen het leven heeft gered door het water in te rennen met zijn surfbordje aan een touw achter hem, geldt het ooit zo on-Britse ‘regels zijn regels’.

De autoriteiten verbieden de hond nog langer op het strand te komen. Dit tot groot verdriet van zijn eigenaar en hoofd van de reddingsbrigade Steve Jamieson. ,,Het is een schandaal’’, zegt hij over zijn op het strand zeer geliefde hond.

Er is lef voor nodig om een hond aan te pakken. De aloude gedachte dat een Brit meer van zijn hond (of paard, een andere favoriet)houdt dan van zijn kinderen heeft kennelijk ook afgedaan.

Newfoundlanders zijn uitstekende zwemmers, maar Bilbo zal het met een opblaasbadje in de tuin moeten doen. ,,We hebben professioneel getraind personeel, daar past een privé-hond niet bij’’, stelt the Royal National Lifeboat Institution kil.

When a train leaves the station...

Wie klaagt over het Nederlandse spoor zou eens in Groot-Brittannië in de trein moeten stappen. Neem dan vooral een dikke portemonnee mee want het kost wel wat, zeker in de spits.

Een ‘staanplaats’, iets anders is er doorgaans op dergelijke uren niet verkrijgbaar, kost dan voor bijvoorbeeld Sevenoaks naar Londen 26 euro (11 euro buiten de toptijden). Dat is een fors bedrag voor een ritje van een half uur. Dat vond de Britse pers ook die na de begin dit jaar van kracht geworden prijsverhogingen kopte met ‘The Great Train Robbery’, een verwijzing naar de beruchte en verfilmde treinoverval door Ronald Biggs en zijn maten.

De treinen zijn niet alleen overvol maar willen ook nog wel eens uitvallen. Het onderhoud aan het spoor loopt achter en ook hier kent men de problemen met het weer. Bekend is de mededeling dat de trein forse vertraging heeft opgelopen vanwege ,,het verkeerde type sneeuw.’’

Laatst zat ik ook in zo’n trein die er opeens mee ophield. Dan valt overigens meteen de gedisciplineerdheid (of gelatenheid?) van de Britten op. Zonder morren stapte iedereen in de bus om daar rustig verder te lezen in het meegebrachte krantje. Zonder iets te lezen gaat geen rechtgeaarde Brit op reis uit angst dat een vreemde het woord tot hem richt. Geen stiller treinstel dan een Brits treinstel. Zeker als 'ie stilstaat.

Liever geen prijs

Altijd al de Nobelprijs willen winnen? Doe het niet. Het is een ‘bloody disaster’. Dat stelt de Britse auteur Doris Lessing. De 88-jarige is gestopt met schrijven omdat ze sinds haar prijs al haar tijd kwijt is met het geven van interviews en het poseren voor fotografen. ‘Alfred and Emily’ blijft haar laatste boek.

Lessing, verder bekend van ‘The Golden Notebook’ en ‘the Good Terrorist’ heeft nog een wijze les. Gebrek je talenten op tijd. ,,Dat zeg ik tegen iedereen die jonger is dan ik. Geloof niet dat je talent altijd bij je blijft, het verdwijnt zoals water in het gootsteengat.’’

Zelfs het geld dat met de prijs gemoeid is heeft Lessing niet gelukkig gemaakt. ,,Ik moest het van mijn belastingadviseur zo veel mogelijk weggeven.’’

Afschaffen die Nobelprijs dus. Er komt alleen maar ellende van. Straks pleegt Al Gore nog zelfmoord en is er niemand meer om het milieu te redden.

Biografie en optrekje voor Cherie

Van je vrouw moet je het maar hebben. Uit de biografie van Cherie Blair blijkt dat haar man nauwelijks aandacht had voor haar problemen na een miskraam. Belangrijker was de boodschap aan het volk. De miskraam moest onmiddellijk wereldwijd bekend gemaakt worden om de Irak strategie niet te verpesten.

Cherie was altijd al een flapuit en haar biografie Speaking for Myself stelt ook hier niet teleur. Zo leren we dat hun jongste zoon Leo verwekt is tijdens een logeerpartijtje bij de koningin. Cherie schaamde zich om anticonceptie mee te nemen. De vorige keer hadden de lakijen namelijk alles uitgepakt.

Verder leren we alles over de ruzies van Tony Blair met de huidige premier Gordon Brown en de loyaliteit van Cherie voor haar man.

Haar volgende boek zal ongetwijfeld of over financiën gaan, ze kreeg een miljoen pond voor het schrijven en Tony loopt door allerlei bijbaantjes ook snel binnen. Een andere mogelijkheid is een gids over binnenhuisarchitectuur. De Blairs schaften onlangs hun zevende huis aan (zie foto). Hoe ver kan je als socialist van de gewone man afraken?

Leuke hut

Er is heel wat afgeschreven over de daling van de huizenprijzen. Maar niet voor iedereen is het crisis en het is nog steeds zo dat ‘wat de gek er voor geeft’ geldt.

Neem nu dat leuke kleurrijke strandhuisje in Cardigan Bay in Wales. Een houten hut, te midden van andere hutten, die onlangs werd verkocht voor 70.000 pond. Elektriciteit en gas en water zijn afwezig. De hut mag ook voor niets anders gebruikt worden dan als verkleedplek en rustpunt om te zitten aan het strand. Nu zijn strandhutten in, zelfs Keith Richards van the Rolling Stones heeft er één, maar toch.

Ik was vorige zomer met vakantie in Wales. In twee weken twee keer naar het strand geweest. Alle andere keren regende het. Veel plezier met je hut.

Routemaster revival

Wat doet een burgemeester eigenlijk? Dank zij alle publiciteit rond de machtsovername van Londen weten we wat Boris Johnson zo al te wachten staat. Hij is onder meer verantwoordelijk voor alles wat te maken heeft met transport en politie en brandweer. Verder is hij belast met de economische en stedenbouwkundige ontwikkeling van Londen.

Met de macht komen de cijfers. Zo is er een enorm budget voor de nieuwe deels ondergrondse verbinding tussen oost en west Londen van maar liefst 16 miljard pond. De Olympische Spelen, waar Boris Johnson nu het boegbeeld van is, zijn geraamd op 9,3 miljard pond. Dat bedrag was oorspronkelijk veel lager en zou uiteindelijk nog wel eens veel hoger uit kunnen komen.

We weten dat Boris graag fiets en daarom afwil van de bendy bus, een lange bus met een harmonica in het midden, die volgens hem het verkeer verstopt en levensgevaarlijk is voor fietsers. De Tory wil de aloude Routemaster dubbeldekker, waar je zo op kon springen, weer terug, maar dan wel in een modern jasje. Er zal een prijsvraag voor een ontwerp worden uitgeschreven.

Verder denkt Boris de criminaliteit terug te kunnen dringen en goedkopere huizen te kunnen bouwen. Geen sinecure, maar hij is dan ook geen man om zichzelf uit te spuwen (een term van mijn grootvader). Als kind wist hij al wat hij wilde worden: koning van de wereld. Londen is dus maar een eerste stapje.

Boris aan de macht

Het is dus toch Boris burgervader geworden. Johnson, de ‘buffoon’ (hansworst, potsenmaker) van de Torypartij versloeg Red Ken met redelijk gemak. Daarvoor is een aantal redenen aan te geven. Zo zijn de kiezers ‘Labour moe’ en vonden ze acht jaar mr. ‘Leninstone’ wel genoeg. Wen dus maar even aan blonde Boris in Londen.

Het verlies van Londen is bijna de nagel in de doodskist van premier Gordon Brown. Landelijk in de pan gehakt en de hoofdstad ook nog kwijt. Livingstone had nog nooit een verkiezing gewonnen en leek ook niet besmet met het Labour-virus waar de kiezer zo allergisch voor is. Hij is altijd een lastpak van de partij geweest en werd zelfs als onafhankelijke tot burgervader gekozen omdat ‘New Labour’ van Tony Blair hem te links vond.

Acht jaar Ken heeft van Londen zeker een betere stad gemaakt. Livingstone heeft goed op de winkel gepast en bleek heel goed te begrijpen dat het financiële centrum zeer belangrijk voor de stad was. Verder hield hij door allerlei evenementen de multiculturele sfeer er goed in en stond hij zijn mammetje na de aanslagen op de bus en de metro.

Ken zwichtte zeer terecht niet voor terreur. Wel nu voor Boris. Dat is niet eens zo slecht. Acht jaar aan het bewind is voor elke politicus genoeg. Een frisse wind kan geen kwaad en vermijdt dat corruptie, stokpaardjes en machtsverslaving de kop opsteken. Ken bedankt, neem nog een borrel die u zo graag lust, u kunt gaan.

De Amerikanen komen!

De invasie van de Amerikanen lijkt niet meer te stoppen. Met hun superieure wapens zijn ze de plaatselijke bevolking gemakkelijk de baas. Hun wreedheid kent geen grenzen. Vooral de Pacifastacus leniusculus is een killer met zijn pantser en klauwen. De rivierkreeft, want daarover hebben we het, is veel sterker dan zijn Britse soortgenoten en maakt nu 80 procent van de rivieren in het Verenigd Koninkrijk onveilig. Bovendien zijn ze seksueel ook veel actiever waardoor ze zich sneller vermenigvuldigen dan hun plaatselijke ’no sex please we are British’ verwanten.

Wat de Amerikaanse rivierkreeft in het water aanricht doet de Amerikaanse grijze eekhoorn op het land. Ze zijn groter en brutaler dan de Britse rode eekhoorn die ze het eten uit de mond stoten. Bovendien dragen ze een virus in zich dat fataal is voor de rode eekhoorn. ‘Grijs’ is nu in een verhouding van 66 tegen 1 ‘rood’ de baas.

Dat kan de Britse natuurliefhebber natuurlijk niet over zich heen laten gaan. Vandaar dat nu een aantal bossen verboden verbied is voor de Amerikaanse eekhoorn. Komt de ‘yankee’ daar wel dan wordt hij afgeschoten of in een zak gestopt en doodgeslagen. Dat mag wreed lijken maar volgens de Britten is het de enige manier om de rode eekhoorn voor uitsterven te bewaren.

Voorlopig wint de ‘yankee’ deze oorlog. Onlangs werd voor het eerst een grijze eekhoorn in het tot nog toe ‘grijsvrije’ gebied van de Schotse hooglanden aangetroffen. Het dier is waarschijnlijk op een truck meegelift. Er er is nog meer slecht nieuws: er is een mutant ontstaan die nog sterker is: de zwarte eekhoorn. Het is duidelijk: de moeder aller eekhoornveldslagen speelt zich hier af.

Big chef voor Little Chef

Dat je tegenwoordig in Londen beter kunt eten dan in Parijs is geen geheim meer. De tijd dat je groene erwten uit blik kreeg opgediend naast een in een zware jus vermoorde biefstuk ligt ver achter ons. Slechts één bastion van de culinaire voorkeur uit het verleden is er overgebleven: Little Chef.

Deze keten, veelal langs de snelweg gelegen, is onder meer beroemd vanwege ‘the biggest and best all day breakfast’. Voor 7,95 pond eet je je dan gek aan toast, bonen, eieren, worstjes, gebakken tomaat, bacon en wat er nog meer aan vet en ongezond op het bord past.

Maar ook de in 1958 door een caravanbouwer geopende keten staat open voor de moderne tijden. Niemand minder dan Heston Blumenthal, chef-kok van the Fat Duck, momenteel tweede op de lijst van beste restaurants ter wereld, gaat zich met het menu bemoeien.

Een groter contrast is nauwelijks denkbaar. Driesterrenkok Blumenthal geldt als zeer innovatief en benadert voedsel bijna als een professor die een wetenschappelijk experiment uitvoert.

Toegegeven: beide restaurants serveren vis maar raadt u maar eens waar je tong krijgt met champagne gel en waar de in paneer gebakken schelvis op het menu staat. En dan is er nog het prijsverschil: het goedkoopste menu in the Fat Duck start net onder de honderd pond.

Voor de trouwe aanhangers van the Little Chef is er één troost: Blumenthal serveert ook bacon and eggs: hij maakt er alleen een schuimend ijsje van. Dat wordt schrikken voor de truckchauffeurs.

Smile, you are rich

Britten zijn gek op lijstjes. Iedere dag is er in de krant wel weer ergens een opsomming te vinden. De tien beste stranden, de 50 lekkerste restaurants, de 30 lelijkste gebouwen in Londen, de 100 beste songs voor op de autoradio, de 20 leukste vakanties met kinderen, de 100 invloedrijkste personen, de 50 mooiste vrouwen uit de jaren 50, de mooiste 100 tuinen, de beste 25 boeken voor kinderen, en zo gaat het maar door.

Een van de populairste opsommingen is die van the Sunday Times Rich list. Daaruit leren we dat ook dit jaar dat staalgigant Lakshmi Mittel weer de rijkste man in het land is met een vermogen van 27,7 miljard pond. Geen wonder dat hij samen met zijn zoon zo lachend op de foto staat. Ik heb ze ooit gesproken en echt waar: het zijn aardige doodgewone mensen.

Die Rich List heeft iets van de autopagina waarop een Austin Martin wordt besproken. Je weet dat je er nooit in zal rijden maar wilt er toch alles van weten. Het is eigenlijk een beetje naar: dat blindstaren op geld en materiele zaken.

The Independent vond dat ook en heeft het initiatief genomen tot de ‘Happy List’. Daarop moet iedereen komen te staan die het land gelukkig maakt. Een weldoener als Bob Gelddof bijvoorbeeld of een spirituele leider. Als premier Gordon Brown vandaag belooft de belastingen te verlagen zal hij ook hoog scoren, of is dat weer te materialistisch gedacht?

Huizenramp

Het kopen van huizen was zo’n beetje de nationale hobby van de Britten. Je kon zelfs bij supermarktketen Asda een huis kopen. Er werden panden ingeslagen alsof het een broodje kroket betrof. .

Your home is your castle gold voor veel eilandbewoners. Veel emotionele waarde hechtten ze niet aan hun bezit. Het was een belegging. Uit onderzoek bleek dat het leeuwendeel van de mensen die hun eerste huis kocht daar zo snel mogelijk vanaf wilden voor wat beters. Van de bezitters die voor een tweede keer een woning hadden aangeschaft maakten driekwart alweer verhuisplannen.

Daarbij concentreerden de Britten zich allang niet meer alleen op hun koninkrijk. In Frankrijk, Portugal en Spanje zijn hele Britse enclaves ontstaan. Vanwege het sterke pond kostten de huizen daar voor de Britten ooit een schijntje.

De droom is echter voorbij. Het pond kelderde eerst en nu zijn de huizenprijzen aan de beurt. Volgens het toonaangevende makelaarskantoor Savills gaan de prijzen de komende twee jaar met 25% naar beneden.

Waar tot voor kort een bord in de tuin met te koop stond nog voor ondernemerszin stond betekent het vandaag de dag vaak financiële misère. Verwacht wordt dat door de crisis 30.000 mensen hier gedwongen worden hun huis te verkopen.

Sombermans

Tony Blair is de eerste naoorlogse ex-premier die voor zijn ‘staatsieportret’ zonder stropdas is afgebeeld. Dat komt aan in het traditionele koninkrijk, waar Wouter Bos als minister heel wat meer moeite zou hebben zijn anti-stropdas revolutie van de grond te krijgen.

Het is een traditie dat na het aftreden als premier er een portret wordt gemaakt dat dan in de trappenhal van de voormalige ambtswoning in Downing Street 10 komt te hangen.

Nu weten we dat de huidige premier Gordon Brown en Tony Blair geen vrienden waren, maar zou dat nou de reden zijn waarom Blair zo somber is afgebeeld? De recent als katholiek gedoopte Blair kijkt of hij net vernomen heeft dat God toch niet bestaat. Of moet het schilderij het moment tonen dat Blair net heeft gehoord dat er toch geen massavernietigingswapens in Irak waren? Hét moment dat het Britse publiek zich van hem begon af te keren.

Hoe dan ook, de altijd zo blijmoedig overkomende Blair, is op het portret van de Amerikaanse kunstenaar Phil Hale ver te zoeken.

David Lee van het kunstmagazine the Jacksaw is dodelijk in zijn kritiek: ,,Prachtig tot aan het hoofd. Het lijkt wel of Blair een hersenbeschadiging heeft.’’ Tory MP Hugo Swire, noemt het echter een ,,krachtig portret’’. Oordeel zelf en weet dat er over smaak heel veel valt te twisten.

The f-word

Je kon er op wachten en het is eigenlijk een wonder dat het nog niet eerder is gebeurd. De grofgebekte chef-kok Gordon Ramsay is wegens belediging voor de rechter gesleept. Uiteraard is dat in de VS gebeurd. In thuisland Groot-Brittannië kan men de schelmenstreken en het f-woord, dat bij Ramsay om de tien seconden zijn mond verlaat, wel hebben. Wie wel eens naar de Britse tv kijkt weet overigens dat Ramsay niet de enige is die het f-woord (fuck, voor wie het nog niet weet) om de haverklap gebruikt.

In de VS, waar je al aangeklaagd kan worden als je hete koffie in een restaurant serveert en iemand zijn mond brandt, gelden andere regels. Een restaurantmanager die in Ramsay’s Kitchen Nightmares U.S.A show te kakken werd gezet zegt zo te zijn aangeslagen dat hij nergens meer een baan kan krijgen. Hij wil nu 500.000 pond zien van de Britse kok.

Nu kan Ramsay wel wat missen. De sterrenkok met zijn keten van restaurants over de hele wereld is dik miljonair, maar hij zal deze zaak toch niet willen verliezen. Het hek is dan van de dam want de lijst van mensen die zich door Ramsay beledigd kunnen voelen is lang. Zeer lang. Ik mag hem wel, maar er zijn mensen die hem een grote kok maar een naar persoon vinden. Er rest slechts één advies voor al die snel beledigde mensen die in de buurt van de kok komen: if you can’t stand the heat don’t go into the kitchen.

Betaald moederschap

Het idee heeft een beetje een spruitjesgeur en kan uitgelegd worden in de trend van ‘het enige recht van de vrouw is het aanrecht’, maar is bij bestudering toch sympathieker. De rechtse Torypartij wil bevorderen dat meer vrouwen na de geboorte thuisblijven om in ieder geval tot de basisschool voor de kinderen te zorgen. Een voorstel uit de oude doos van voor het feminisme? Nee, want de Tories willen er voor betalen. Eindelijk erkenning voor het moederschap als een baan.

Een denktank van de conservatieven wil dat moeders (vaders worden merkwaardig genoeg niet genoemd) en grootouders evenals crèches een subsidie kunnen krijgen om voor de kinderen te zorgen. Ze vinden dat de huidige regering te veel de aandacht legt op alleen de dure kinderopvang. Het geeft ouders meer vrijheid om een keuze te maken hoe ze hun jonge kinderen opvoeden.

Er is veel zorg om de jeugd in Groot-Brittannië. In allerlei vergelijkingen met Europese landen komen ze er het slechts vanaf. Ze drinken meer, gebruiken meer drugs, worden eerder zwanger en doen het in schooltesten minder goed. Volgens diverse organisaties die het belang van de kinderen vertegenwoordigen komt dat omdat ze tegenwoordig te snel opgroeien, ook omdat ouders te weinig tijd voor hen nemen.