Skie niet

Voor de derde keer is het me niet gelukt om te skiën in Schotland. Vorig jaar stond ik aan de voet van Glencoe, een van de vijf skigebieden die Schotland rijk is, en toen was de lift stuk. Eergisteren reed ik er langs maar moest snel naar een andere afspraak en gisteren was het gebied gesloten vanwege de harde wind.

Het is frustrerend, zeker voor een correspondent die in elk gebied waar hij kan skiën dat heeft gedaan. Ik was tenslotte niet voor niets de eerste journalist die pal na het beleg weer in Sarajevo van een berg ging.

Ik wil ook graag eens boven kijken bij Glencoe vanwege een gesprek wat ik ooit voerde met de eigenaar van de berg: David Campbell, een aardige vent die zijn fortuin maakte in de Londense city en nu de berg runt.

Campbell least het skigebied met zeven liften en 20 afdalingen in 2004 en stelt er eer in het open te houden. ,,Er wordt hier al 51 jaar geskied en ik wil die traditie voortzetten. Schotten zijn een beetje gek wat wintersport betreft. Desnoods lopen ze naar boven. Wist je dat bij de eerste lift hier de aan en uitknop in het gebouw boven op de berg zat? Ze moesten omhoog lopen om de lift aan te zitten. Dat verzin je toch niet?’’

Schotse trots

Wie Schotland zegt zegt whisky. Niet whiskey, want dat is de Ierse spelling. En die wordt hier uiteraard niet gedronken. Het aardige is dat iedere pub een mooie selectie heeft. Vaak drinkt men er de locale trots. Ooit ben ik een kenner van whisky genoemd, al moet ik er bij zeggen dat dit niet erg terecht is. Ik vroeg namelijk de barman op het eiland Skye wat hij kon aanbevelen en dat was een Macallan. Inderdaad een heerlijke malt. Toen ik later in een andere pub nadrukkelijk om een Macallan vroeg zei de barman: ,,Ah, here we have a connaisseur’’.

In het plaatsje Inveraray valt deze connaisseur toch door de mand in Loch Fyne Whiskies. De winkel is werkelijk volgestouwd met flessen van het goddelijke vocht. Meer dan honderd soorten en er daar zijn er veel bij waarvan ik nog nooit heb gehoord. Mijn Macallan staat er, maar kent u Old Pulteney, Tomintoul, Edradour, Benromach, Deerstalker? En zo gaat het maar door.

Zelfs van de duurste whisky in de zaak een 194 jaar oude Campbelltown heb ik nog nooit gehoord. Hoe hij proeft zal ik waarschijnlijk nooit weten. Ik had de 14.000 pond die de fles moet kosten niet bij me.

Hoezo vol?

Het duurt een tijdje voordat je door hebt wat er zo vreemd is aan Loch Ness. Nee, we hebben het deze keer eens niet over het monster, geen rimpeling in het water gezien, maar over de omgeving van het loch. Dit is één van de meest bekende toeristische attracties van Schotland en er is nauwelijks bebouwing langs het water. Hier en daar een verdwaalde cottage, een vriendelijk dorpje met kerk en pub, een kasteel en dat is het wel. Geen hotelhoogbouw of schreeuwerige reclame. De rust rond het loch is bewaard. Hadden ze dat rond de kust van Zuid-Europa ook maar gedaan. Er wordt door de Britten vaak beweerd dat ze op een klein overvol eiland wonen. Wie dagelijks vast staat op de rondweg rond Londen, ‘de grootse parkeerplaats ter wereld’, kan dat gevoel hebben. Hier in Schotland is die gedachte heel, heel ver weg.

Mannenrok in gevaar

Back in Inverness na twintig jaar. Er is veel veranderd. De Schotse vriend naar wiens huwelijk ik toen ging ligt nu in scheiding. De vriendin waarmee ik toen naar Schotland trok heb ik al jaren niet meer gesproken. En Inverness zelf? Dat is nog steeds een wat provinciale stad. De gateway naar de schotse hooglanden en Loch Ness, waar ik morgen – uiteraard tevergeefs - naar het monster ga zoeken. Wat hier ook niet is veranderd is de liefde voor de Schotse kilt. Op de bruiloft vierde het mannenrokje – tot weerzin van de uit Zuid-Afrika afkomstige familie van de bruid – hoogtij.

De kilt wordt echter bedreigd. Je zou het niet zeggen als je voor de plaatselijke winkel the kiltmaker staat, maar toch. Bij die winkel staat een ellenlange lijst met namen, die doorgaans met Mac begint, en de garantie dat als je naam daar staat men de ‘tartan’, het geruite patroon, heeft dat bij je familie past.

Helaas koopt niet iedereen meer bij de traditionele kiltmaker. Men kiest vaak voor een goedkope kilt ‘made in China’ of Hong Kong. Volgens kiltmaker Howie Nicholsby is dat een schande. ,,Ze zien er uit als een theedoek’’. Hij pleit dan ook voor een Europese bescherming voor de kilt. Vergelijkbaar met de regels rond bijvoorbeeld de naamgeving van cognac. (Whisky is nog niet beschermd).

Het Schotse parlement, nooit te beroerd als het erfgoed gevaar loopt, staat achter het kilt-initiatief.

And the winner is...

Als honderdjarige kan je nog best wat winnen. De eeuw oude the Old Spot Inn in Dursley, Gloucestershire, heeft de pub award of the year gewonnen. De beste pub in Groot-Brittannië doet het al jaren zonder jukebox, poolbiljart of gokkast. Men doet ook niet mee aan dé trend van de laatste jaren die inhoudt dat de pub meer een restaurant wordt. Eigenaar Steve Herbert: ,,we serveren wel voedsel, maar dat stopt om acht uur. Wij zijn geen gastropub. Het drinken staat hier centraal.’’

Kijk, zo mogen we het horen. En met ons waarschijnlijk de dames en heren van the Campaign for Real Ale die de verkiezing heeft gehouden. Overigens bevinden zowel ale als de pub zich in een lastig pakket. Ze mogen zo Brits zijn als een dubbeldekker maar langzaamaan verdwijnen ze uit het dorpse en stadse leven. Voor twintig pubs per maand is het definitief ‘de laatste ronde’.

Het is niet zo dat de Britten minder zijn gaan drinken, maar ze doen het anders. Meer thuis, meer in een wijnbar of een club en veel minder vaak in de pub op de hoek.

Johan is back!

Johan Cruijff terug bij Ajax. Dat is mooi want waar Cruijff verschijnt gebeurt altijd wat bijzonders. Of het terughalen van een legende altijd werkt is echter maar de vraag. Heel Newcastle liep enige weken geleden huilend van vreugde over straat toen bekend werd dat Kevin Keegan er weer trainer wilde worden. Sindsdien de komst van 'King Kenny' wacht Newcastle United nog steeds op de eerste overwinning.

Het zal ook interessant zijn om te zien of Johan en zijn trainer (Marco van Basten?) het aandurven ten minste zes Nederlandse spelers op te stellen. Een pleidooi dat hij al jaren houdt om het nationale team te versterken. Die discussie speelt hier ook een beetje. Er doen deze week weliswaar nog zes Engelse teams mee aan de Champions League, maar die brengen in totaal hooguit 12 Engelse spelers op de grasmat. Dat is meer dan Nederland dat het met een schamele vijf spelers moeten doen, maar het houdt niet over.

Uit de statistiek van de BBC blijkt dat Brazilië het meeste aantal spelers in de liga van het grote geld heeft. Wie wordt dus de volgende wereldkampioen.....

Tenzij Johan daar een stokje voor steekt natuurlijk

Benzineslurpers

Porsche opent de aanval op Red Ken. De Duitse sportwagenfabrikant gaat de hogere heffing op meer vervuilende auto's voor de Londense binnenstad aanvechten. Volgens Porsche is de extra toeslag, die kan oplopen tot 32,50 euro per dag, buiten alle proporties. Mocht Porsche voor de rechter winnen dan heeft dat mogelijk grote consequenties voor soortgelijke plannen in de rest van Europa. Eigenaars van exclusieve sportwagens en Chelsea of PC Hooft Tractors zullen de zaak nauwgelet volgen.

Burgemeester Livingstone doet zijn bijnaam van ‘Red Ken’ eer aan want wie in een benedenmodaaltje rondrijdt mag voor niks naar binnen. Voorwaarde is wel dat dit dan een redelijk schone auto is zoals de moderne Ford Fiesta of een Fiat Panda. Voor de 'Cityboys' wordt het hopen dat Porsche wint want waar moet anders de bonus aan worden besteed?

Zoontje Felix hoopt ook op winst van Porsche. Eén van de attracties van Londen is immers het grote aantal exclusieve sportwagens dat je er (nog?) ziet.

Stones waarschuwen nog één keer

Het is een beetje alsof Saddam Hoessein je de les leest over mensenrechten maar the Rolling Stones hebben Amy Winehouse gewaarschuwd geen drugs meer te nemen. Ook moet ze verre blijven van de ex van Kate Moss, Pete Doherty, een talentvolle musicus maar een nog betere cokesnuiver.

Dat Mick Jagger Amy waarschuwt is nog tot daar aan toe. Old Mick experimenteerde als jongeling wat met drugs maar zag al snel in dat hem dat niet hielp bij het over het toneel rennen. Dat Keith Richards, die alles wat slecht voor een mens is toch wel heeft ingenomen en jarenlang op nummer één op de lijst van te verwachte doden prijkte, dat ook deed wekt wat verbazing. Maar goed met dieven vang je dieven en misschien neemt Amy van Keith wél aan dat ze snel moet minderen. Het is te hopen want zingen kan ze als de beste. Ze mocht niet voor niks meespelen met haar bejaarde vrienden the Stones. Drugs valt dus uit het rijtje van sex and rock and roll.

Zoemende punters?

Is er dan niets meer heilig in deze wereld? In de door tradities beheerste studentenstad Cambridge wordt overwogen om de ‘punters’ van een elektrische motor te voorzien. Voor wie het niet weet: een punter is een soort gondel, waarmee studenten romantische tochtjes over de rivier Cam maken. Een scène die in menige Britse film tot een mooie zoenpartij leidt nadat de doorgaans mannelijke punter eerst indruk heeft gemaakt op zijn liefje of stuntelend in het water valt, wat het hart ook raakt.

Twee bootverhuurbedrijven willen nu dus een motor, al is het een elektrische. Of het er van komt is de vraag. De bevolking is tegen zo blijkt uit een peiling in een plaatselijk blad. Niet nog meer ‘Disneyfication of Cambridge’.

Overigens heeft Cambridge niet het alleenrecht op punters. Ook in wat hier ‘die andere studentenstad’ wordt genoemd is men zo actief. Naar verluidt doet men het daar overigens verkeerd. In Cambridge staat de punter achterop en in Oxford voorop.

Weg met plastic fles

Ooit ruzie gemaakt in een restaurant omdat we (een groep van 15 flink wijn drinkende vrienden) in een restaurant gedwongen werden spa blauw te bestellen. Na erop te hebben gewezen dat we waarschijnlijk de hoogste rekening van alle bezoekers zouden betalen was de ober bereid om ons stiekem (de eigenaar mocht het niet weten) tapwater te laten drinken.

Mijn actie was meer ingegeven uit kostenoverweging dan uit milieu-idealisme maar het Britse ministerie van Milieu heeft gelijk dat het onzin is om in landen met een goed waterleidingbedrijf flessenwater te drinken. Er worden in Groot-Brittannië 13 miljard flessen water gedronken. Daarvan worden er slechts 3 miljard gerecycled. Tien miljard flessen verdwijnen dus op de grote hoop. Om één liter water te bottelen schijnt bovendien nog eens zeven liter water te worden gebruikt (vraag me niet waarom). Daarnaast komen de flessen soms van honderden kilometers ver weg. Ook al niet goed voor het milieu. Te gek voor woorden. Vanaf nu dus kraanwater. Is goedkoper en kunnen we weer een flesje wijn bestellen. Dat mag toch nog wel, milieuminister?

Weg met plastic tas

In het verderop onopvallend plaatsje Modbury in Devon is vorig jaar de Britse strijd tegen de plastic tas begonnen. Natuurfilmster Rebecca Hoskin toonde in de plaatselijke pub haar rolprent over de door plastic wegwerptasjes bevuilde onderwaterwereld van Maui, een van de Hawaï eilanden. De film schokte de bevolking zo dat besloten werd Modbury vrij van plastic tassen te maken. Zelfs de winkeliers werkten mee.

Het initiatief werd in tal van andere plaatsen opgepikt. Meer dan 50 gemeenten hebben de plastic tas, die bij de meeste supermarkten gratis wordt weggeven, in de ban gedaan. Grote winkels maken nu goede sier met tassen van minder vervuilend materiaal. Wie bij de supermarktketen Tesco zijn spullen in zo’n tas of een meegebrachte doos plaats krijgt extra spaarpunten.

Er is echter nog een lange weg te gaan. Er worden hier per jaar 17 miljard plastic tasjes per jaar weggeven. De supermarkten is ook opgedragen veel minder onnodige verpakking te gebruiken.

Mooi groen is niet lelijk

Ooit had ieder Brits dorp er één: the green. Een beetje vergelijkbaar met een brink in mooie Nederlandse plaatsjes. The green, niet te verwarren met die van de golfsport, was oorspronkelijk bedoeld om het vee op te laten grazen. Het vijvertje dat men vaak in het midden daarvan vindt werd gebruikt als drinkwater voor de dieren.

Er zijn nog steeds veel ‘greens’ te vinden. Volgens kenners is één van de mooiste die in Finchingfield in Essex (zie foto). Uiteraard zijn er veel verdwenen om plaats te maken voor lelijke parkeerterreinen, een supermarkt of woningbouw.

Gelukkig is the green aan een comeback bezig. Zelfs bij moderne woningbouw wordt er nu vaak één gepland. Het aantal aanvragen voor the green steeg vorig jaar naar 172, dat was 95 keer meer dan het jaar daarvoor.

De populariteit is dank zij recente wetgeving ook gestegen. Wie kan aantonen dat er 20 jaar lang op is gesport en gerecreëerd kan een beschermde status aanvragen voor the green. Deze lente is er op een green bij mij in de buurt een touwtrekwedstrijd. Ik trek me graag de blaren op de handen onder het motto: Long live the green!

Poolse curry wordt smurrie

Polen en Letten kunnen geen kerrieschotel koken. Tot die conclusie zijn ze gekomen in Brick Lane, het centrum van de Londense currycultuur, en andere eethuisjes met een Indische keuken. Curry is voor de Britten wat voor Nederlander de nasi is, voedsel uit de voormalige koloniën dat volledig is ingeburgerd. Er zijn hier duizenden eethuisjes met de keuken uit India, Bangladesh of Pakistan hier.

Doorgaans goedkoop en lekker, maar daar was de laatste tijd wat de klad ingekomen, omdat de koks uit die regio niet meer zo makkelijk het land inkwamen. Er gelden nu strikte regels voor migranten buiten de EU die slechts via een puntensysteem het land binnen mogen komen. Gekeken wordt dan of men over genoeg kwaliteiten beschikt om een bijdrage aan de maatschappij te leveren. De doorgaans niet hoog geschoolde Indische koks vielen daar niet onder. Maar na een brandbrief vanuit 'Banglatown', de bijnaam van Brick Lane, en de rest van het land dat er plaats is voor duizenden koks die elders nergens te vinden zijn mogen ze nu misschien weer het land in. Kerrie is niet alleen een recept, maar een cultuur die je moet begrijpen, wordt de immigratiedienst verteld. Goedkope arbeidskrachten uit Oost-Europa kunnen prima karper klaarmaken maar een goede kerrie gaat hun pet te boven.

Stil

De minuut stilte werd gehaald en Groot-Brittannië kon opgelucht ademhalen. Vooraf hadden velen getwijfeld of het voetbalpubliek bij de derby in Manchester wel de mond kon houden. Zeker nadat bij een eerdere herdenking van het nationale elftal de minuut slechts 37 seconden bleek te duren. De fans van City en United zwegen echter indrukwekkend de volle 60 seconden.

De stad eerde de vijftig jaar geleden bij een vliegtuigongeluk in München omgekomen 23 personen, waaronder acht voetballers van Manchester United, de befaamde Busby Babes. Mooi was dat beide teams in ‘antieke’ shirts speelden zonder reclame. Dat dit nog kan in de meest commerciële voetbalcompetie ter wereld, die zelfs overweegt buitenlands te gaan.

Prachtig was ook de kranslegging en de daarop volgende wat onhandige omhelzing door beide coaches: Sven Goran Ericsson en Sir Alex Ferguson. Er was een smetje. Sir Alex kauwde er zoals altijd weer lustig op los. Durft nou niemand die man te vertellen dat dit geen gezicht is op tv?

Oh ja, City won sinds jaren weer eens van de grote broer (met 2-1).

Een rijk leven

Camden Market stond dit weekeinde in brand. Er vielen geen doden of gewonden en de markt was gisteren voor een groot deel al weer open. Een ander verlies is voor de buurt definitiever. Rose Hacker, de 101-jarige columniste van het Camden News Journaal is niet meer. Daarmee kwam een einde aan een opmerkelijk leven.

Rose, die haar gasten graag een rood wijntje inschonk waar ze zelf gretig van meedronk, werd op haar honderdste op haar eigen initiatief columnist van het blad. Ze gaf politiek commentaar en liet daarbij duidelijk merken dat ze nog een socialist van de oude stempel was. De nieuwe carrière vond ze niets bijzonders. Op haar tachtigste was ze toch ook aan Thai Chi begonnen?

Niet dat het haar voorheen aan vechtlust ontbrak. Ze vocht tegen fascisme en armoede en voor gelijke rechten voor de vrouw. In de jaren vijftig schreef ze seksuele handboeken. Opmerkelijk voor de tijd. De volgens het Guinness book of Records oudste columniste ter wereld is niet meer. Dat is jammer.

Sharia tumult

Hij is bijna het tegenovergestelde van Geert Wilders maar de aartsbisschop van Canterbury is hier net zo omstreden. Zijn pleidooi om deels de moslimwetgeving (sharia) in te voeren is slecht gevallen in de Britse politiek en bij het publiek. Schandaalblad the Sun is een campagne begonnen om dr. Rowan Williams tot aftreden te dwingen en zelfs binnen de Anglicaanse Kerk zijn er mensen die daar voor pleiten. Een woordvoerder van premier Brown liet weten dat ,,de Britse wetgeving gebaseerd dient te zijn op Britse normen en waarden.’’

Uit een peiling van the Daily Mail bleek dat 65% van de Britten Williams gevaarlijker voor het land acht dan Abu Hamzi, de fanatieke moslimsgeestelijke die in de cel zit wegens oproepen tot haat en moord.

De aartsbisschop stelde dat het invoeren van de sharia ,,onvermijdelijk is om de gemeenschap te binden.’’ Volgens de geestelijke is de Britse wetgeving niet altijd toereikend voor moslims en worden de 1,8 miljoen moslims in het Verenigd Koninkrijk zo gedwongen te kiezen tussen de staat en hun geloof.

Williams benadrukte dat hij uiteraard geen voorstander is van de extremistische en vrouwonvriendelijke vorm van sharia die onder meer voorziet in steniging bij overspel of het afhakken van ledematen bij diefstal. De islamitische wetgeving zou alleen maar mogen gelden bij zaken als echtscheiding en financiële zaken. In feite is de wet al aangepast voor bijvoorbeeld islamitisch bankieren en islamitische hypotheken waarbij een uitweg gevonden is om moslims geen directe rente te laten betalen wat hun geloof verbiedt.

Die nuanceringen helpen hem echter nauwelijks. In een tijd waarin de islam vooral als een bedreiging wordt gezien waren zijn uitspraken onhandig. Dr. Williams zal nog heel wat uit moeten leggen.

John Smith

,,Het is de liefde voor de muziek’’, zong Raymond van het Groenewoud ooit. De charmante Belg had het over zwarte muzikanten, maar hij zou het ook over Britten gehad kunnen hebben. Er is geen ander Europees land te vinden waar zo veel talent vandaan kwam en komt. Geen wonder dat je met de doorgaans wat gereserveerde eilandbewoners passioneel over muziek, en dan vooral popmuziek, kunt praten.

Dat gevoel wordt ook gekoesterd. Zo geeft het nationale bureau voor toerisme een gids uit waarop plekken staan waar muziekgeschiedenis is gemaakt. Abbey Road in Londen, waar de Beatles hun beroemde ‘zebrapad foto’ maakten op weg naar de studio, is zo’n plek. The Smiths staan symbool voor Manchester uit de jaren tachtig en de Artic Monkeys voor het huidige Sheffield, voorbeelden genoeg.

Er raakt hier ook niemand in de vergetelheid. Daarvoor zijn de Britten te verzot op soms zeer creatief verzonnen hitlijstjes. Beste song voor op het strand, mooiste liedje van de jaren tachtig, of beste nummer voor een lange autorit bijvoorbeeld. Radar Love van ‘onze’ Golden Earring scoort daarbij altijd zeer hoog. Misschien tijd om Nederland als muziekland op de internationale kaart te zetten. Maken we van Jantje Smit voor het gemak John Smith.

Zeurpiet

Je overleeft een noodlanding waarbij vlak voor de landing alle motoren van het vliegtuig uitvielen. Wat doe je dan? A: dank God op je blote knieen voor je geluk, omhels de piloot en pluk voor de rest van de dag je leven. B: schiet in een trauma en besluit de betreffende luchtvaartmaatschappij een claim aan de broek te hangen.

Paul S. een leraar aan de universiteit van Londen is type B. Hij kan sinds de noodlanding van een British Airways vliegtuig op Heathrow waarbij alle 152 inzittenden en de crew er met wat bultjes en schrammetjes vanaf kwamen niet meer slapen van de stress.

Ik weet dat we in een maatschappij leven waar je alles kunt claimen – mond gebrand aan te hete koffie? klaag het restaurant aan! – maar van Paul zakt me broek toch een beetje af. Niets lijkt er namelijk op dat BA hem in een oude vervallen kist had laten vertrekken. De merkwaardige motorstoring wordt nog steeds onderzocht. Kijk om je heen man en zie in wat voor weelde je leeft in vergelijking met grote delen van de rest van de wereld.

Slimme advocaten hebben berekend dat Paul een bedrag van 85.000 pond zou kunnen krijgen. Wat zou ‘ie met het geld doen? Vliegreisje boeken?

Six is a crowd

De ene Londense wijk is de andere niet. In een wijk als Hackney is men bang voor jeugdbendes maar in het dure Chelsea maakt de bevolking zich druk over honden.

Uiteraard hebben we het in het sjieke Chelsea niet over loslopende straathonden, die bestáán voor de bewoners niet eens. Nee, we hebben het uiteraard over rashonden die men voor de kleine heeft aangeschaft omdat dit goed voor de opvoeding is. Little Elizabeth hoeft natuurlijk niet zelf met de hond te lopen. Daar is personeel voor. Dog Walker in Chelsea wordt een goede baan nu de ban op het wandelen met meer dan twee honden door het plaatselijke bestuur is opgeheven. Het verbod was ingesteld omdat groepen uitgelaten honden het trottoir blokkeerden. Daar was over geklaagd. Nu mogen er zes tegelijk mee. Woef, woef, woef, woef, woef, woef.

Tandje minder

Onlangs bleek uit een onderzoek dat de Britse tandheelkunde de slechtste van heel Europa is. Door het sterk dalende aantal tandartsen dat nog bereid is voor de NHS, de nationale gezondheidszorg, te werken is het aantal mensen dat nog zo’n ‘goedkope’ tandarts kan vinden sterk afgenomen. Het is daarom niet meer ongewoon voor laagbetaalden om het heft in eigen hand te nemen en bij pijn de kies er maar zelf uit te trekken.

Don Wilson uit Kent is zo’n persoon. ,,Als je extreme kiespijn hebt dan wil je niet drie weken wachten voordat je bij een NHS-tandarts terecht kunt. Ik besloot daarom maar om het zelf te doen’’. De werkloze gebruikte wat visgerij en een combinatietang om de zere kies te trekken. Verdoving is er niet bij. ,,Het duurt een paar minuten. Je blijft trekken en bewegen totdat de kies eruit is. Het doet erge pijn, maar als ‘hij eruit is dan is de pijn ook meteen weg.’’

Wilson heeft ervaring. Hij heeft inmiddels zelf vijf kiezen getrokken. Dat spaart hem een klein fortuin uit.Per behandeling had hem dat bij een privé-tandarts zeker 225 euro gekost.

De doe-het-zelver is geen uitzondering. Uit een onderzoek onder 5000 personen bleek dat zes procent zelf aan het gebit doktert. Ze trekken niet alleen de kiezen en tanden eruit, maar doen ook aan vullingen. Er zijn gevallen bekend waarin men de gaten vulde met superlijm.

Onbetaalde traditie

Hij is de 680ste lord mayor van the City of Londen en woont in het 250 jaar oude met oude Hollandse meesters volgehangen Mansion House in het hart van the City. Alderman David Lewis heeft de invloedrijkste onbetaalde baan in het Verenigd Koninkrijk. Hij bestuurt niet alleen de ‘square mile’ maar behartigt wereldwijd de belangen van de financiële wereld in Groot-Brittannië. Een sector die met 25 miljard pond 14,5% van het bruto binnenlands product uitmaakt. De city heeft zijn eigen politiemacht, eigen scholen en ziekenhuizen. Slechts het openbaar vervoer valt onder de andere burgemeester van Londen, Ken Livingstone.

,,Ik zorg net zo goed voor de 8000 inwoners van the city als voor de 350.000 mensen die hier komen om te werken en de 1,3 miljoen werknemers in de hele financiële wereld van het koninkrijk. Daarvoor reis ik honderd dagen dit jaar over de wereld, bezoek ik 23 landen, geef ik bijna 900 speeches, dat is veel meer dan de premier, en ontmoet ik een president per maand en een premier per week. Als dank voor al die inspanningen mag ik tijdens de Lord Mayor’s show in een koets met daarvoor zes paarden zitten. Alleen de koningin mag door meer paarden worden voortgetrokken, acht’’, besluit de aimabele Lewis lachend zijn zelfbenoemde ‘propaganda.’

Het burgemeesterschap van wat ongetwijfeld de rijkste kleine gemeente ter wereld is heeft diepe wortels in de traditie. De rol van the Lord Mayor komt al in de Magna Carta, het Britse handvest uit 1215, ter sprake. Dat was in een tijd waarin de verhouding tussen het rijke Londen en de regerende vorst (Jan zonder Land) heel wat gespannener was dan nu het geval is. In principe heeft Lewis het recht de monarch te verbieden zijn city te betreden ,,maar dan ben ik wel de eerste Lord Mayor die zijn baan verliest.’’

De tradities staan de vooruitgang niet in de weg. Londen geldt als het internationale centrum van de Financiële wereld. Meer nog dan New York dat meer van de grote thuisbasis profiteert.

In de vierkante mijl is de helft van de huizen in buitenlandse handen is. En daar heeft delord mayor absoluut geen problemen mee. ,,Wij denken hier niet eng nationalistisch. Het is ook mijn taak om iedereen in de city te dienen, of dat nu de bank van Schotland of die van Tokio is. Er zijn hier 300 buitenlandse banken en die wil ik allemaal te vriend houden.’’

Minder en korter roken

Het verbod op roken in openbare gebouwen lijkt hier het gewenste resultaat op te leveren. Sinds de ban vorig jaar inging zijn er 165.000 Britten met roken gestopt. Dat is 28% meer dan toen er overal nog lustig mocht worden gepaft.

Als niet roker is het ook een verademing en begrijp je nauwelijks waarom je zo lang zonder klagen bij het uitgaan in andermans walm hebt gestaan.

De sigarettenindustrie geeft uiteraard niet op. Tabaksgigant Philip Morris wil nu een kortere sigaret op de markt brengen. Die ‘snacksigaret’ is 7,2 cm tegen 8,5 cm voor de normale sigaret. Het idee daarachter is dat je het korte peukje snel kunt oproken als je tijdens de pauze buiten staat te roken.

Mind the pint

Een mens kan niet genoeg gewaarschuwd worden. Zeker niet in Groot-Brittannië waar een peuter na twee trips in de Londense ondergronds al vloeiend ‘Mind the gap’ kan zeggen. Na wat meer reisjes kan het kind je vertellen nooit een tas alleen te laten staan. Aan de waarschuwingen op de pakjes sigaretten zijn we al gewend. Reclame voor vet eten en snoep is al in de ban rond kinderprogramma’s en nu is het de beurt aan de grote liefde van veel Britten: de alcohol.

Vanaf volgend jaar moet de drankindustrie een waarschuwing op de fles en de blikjes plakken. Gedacht wordt aan ,,ken je limiet’’ en ,,drink met mate’’. Dat wordt lachen in de Britse pubs waar men zelfs na het wat flexibeler worden van de openingstijden doorgaans nog steeds tegen de klippen op drinkt uit angst voor de gehate bel voor de laatste ronde.

Hek tegen boze buitenwereld

De kortste weg naar het station is afgesloten. Er is niets opgebroken of zo, maar een indrukwekkend hek met het bord private road blokkeert de straat. Leveranciers worden via een keurig bordje gevraagd via de andere kant Oak Lane te benaderen, een omweg van zeker drie kilometer. Hoe het met de brandweer moet staat er niet vermeld.

Het fenomeen van privéwegen, en dan hebben we het over hele straten met tientallen huizen en niet over een oprijlaan naar een villa, is in Groot-Brittannië wijdverspreid. In een land waar men soms uit snobisme een valse chique postcode opgeeft is een privélaan of weg ook een stapje omhoog op de sociale ladder. Daarvoor betaalt men graag wat extra plaatselijke belasting. Erg praktisch voor de doorstroming van het verkeer is het echter niet want nu staat de auto’s elders nog langer stil, maar daar heeft de nouveau riche lak aan.

Met het stijgen van de welvaart neemt de behoefte aan privacy toe. Er zijn hier nu ruim duizend door hekken volledig van de buitenwereld afgeschermde straten en buurten waarin honderdduizend mensen wonen. Wat ze gemeen hebben is dat de panden in prijs stijgen, soms wel een kwart, zodra er hek of muur om de buurt is gezet.

Jong geleerd...

Je bent nooit te oud om naar de speeltuin te gaan. In Manchester is een speeltuin geopend die geschikt is voor 70+.

De speeltoestellen zijn speciaal ontworpen voor ouderen en sommigen zijn zelfs geschikt voor rolstoelgebruikers. Het idee achter de openluchtspeeltuin is dat ouderen te weinig bewegen.

Met de apparaten in de speeltuin kunnen de bejaarden hun spieren trainen. Er zijn toestellen voor de benen, armen, de heupen en de buik. John en Patricia Baxter die de speeltuin uitprobeerden zijn er zeer over te spreken. ,,Lekker in de frisse lucht en geen herrie aan je hoofd, zoals in een fitnessruimte.’’

Hapje eten?

Een menu voor het mooie ronde bedrag van duizend pond, dat kan alleen maar in Londen.

De bankwereld mag op instorten staan en aandelen dalen sneller naar beneden dan een topskiër, maar ruimte voor decadentie is er hier altijd. Je moet toch wat als je al een miljoenenhuis, een Aston Martin en een jacht hebt. Chef Robert Staegemann van de bij de City-boys populaire wijnbar Vivat Bacchus was gevraagd om een menu samen te stellen voor als er wat te vieren was. Daarin moesten alle favoriete ingrediënten van de bankiers verwerkt zijn. Wat opvalt: weinig tot geen groente. Wel bij elk gerecht een mooi slokje.

Wat krijg je voor duizend pond? Glaasje Billecart salmon rose, sevruga kaviaar met blinis, Kaufmann bevroren wodka, Bahama lobster linguini besprenkeld met 40 jaar oude armagnac, Forrester meinert chenin, joselite gran reserve ham, vega sicilia unico, gegrilde wagyu fllet steak met foie gras, chateau Lafite Rothschild, 15 soorten kaas, 1963 Taylors port, chocolade soufflé met room, chateau D’Yquem, koffie of thee met petit fours, Martell cordon bleu.

Conclusie: laat de Aston Martin maar even staan.